Kifayetsiz kelimeler...

Anlatamıyorum….

Evet kendimi insanlara, etrafımdakilere anlatamıyorum….

Kimilerine göre aşırı agresif, kimilerine göre sessiz sakin

Bazen çok sevilen, bazense alabildiğine nefret edilen bir insanım…

Tüm çelişkileri yaşıyorum yüreğimde…

Ama ben buyum….

Olmadığım gibi davranmam karşımdakini kandırmak olmaz mı?

Aslında karşımdakinden çok kendime olan dürüstlüğümü yitiririm…

Biliyor musunuz, olmadığım bir insan gibi olmamı isteyen bir sevdiğim vardı bir zamanlar….

Özgürlük derdi de başka bir şey demezdi….

Evet, özgürlük….

Özgürlüğü yorumlayama başlamıştım onunla….

Neydi özgürlük….?

Yalnızlık mı?

Ben, onun özgürlüğünde, acıları yaşamıştım….

Hep hüzün, hep gözyaşı…

Kelimelerin kifayetsiz kaldığı anlar….

Şarkılara sığınsam, hep onu hatırlatır….

Hani özgür ya, içimde hep ya bir gün giderse korkusu…

Sahi bu mudur özgürlük?

İnsan sevdiğini bırakabilecek kadar özgür müdür?

“Özgürsen, git” diyemiyorsun ki…

Onun, şimdi acı bir tebessümle hatırladığım özgürlüğü bana acı vermişti….

Ona ne verdiği ise artık hiç bilmek istemiyorum….

“Sevginle beni boğuyorsun….”

Aklı sıra bana sevgi dersleri veriyordu….

Hatırlıyorum da bir kuş hikayesi vardı sevgi ile ilgili….

Kuşu, sevgiye benzetirdi…

“Elinde bir kuş olsun, elin ise kalbindeki sevgi…

Eğer kuşu çok sıkarsan, kuş nefes alamaz ölür, elini serbest bırakırsan kuş uçar gider…”

Buydu işte onun sevgi anlayışı…

Sahiplenme ve güven duygusu onun özgürlüğüne ters iki kavramdı….

Ben sahiplendim ve güven verdim….

O ise özgürlük dedi…

Ve bir gün ardında ne bıraktığını düşünmeden çekip gitti…