Kıkırdak Raziye

Benden yaşça küçük bir arkadaşıma taktığım bir lakaptır. Kıkır kıkır gülmeye başladı mı, durdurmak mümkün değildir. Ancak o kendini durdurabilir, tabii isterse. Fakat farkındalığı yüksek olduğu için bilir o bir süre sonra inişe geçeceğini ve hatta bizi de uyarır; “ Bakın biraz sonra salya sümük ağlamaya başlayabilirim.” Diye.

Yalnız değil bu iniş çıkışlarda. Çıkış hoştur da iniş betona çakılmış hissi yaratır bende. Onda nasıldır, bilemem. Bu durumu bildikleri için büyüklerim uyarırmış meğerse.” Çok gülme. Çok gülmek ağlamak getirir.” Diye. Art niyet arardım söylediklerinde. Başka anlarda söyledikleriyle kendimce birleştirir parçaları, her zaman yargılandığım hissine kapılırdım. Örneğin dikkati çekecek ve zarar görebileceğim alanlarda içgüdüsel beni korumak adına şunu da söylemişlerdir:” Öyle hafif kadınlar gibi çok gülme. Aranıyor derler sonra. Bu gibi söylemleri de olmuştur zaman zaman. Ben bunları alıp hepsini aynı torbaya tıkmışım, ağzını da sıkı sıkı kapatıp tek bir etiket yapıştırmışım üstüne: “ Gülme!”

Hâlbuki her söz söylendiği yere, zamana, şeye göre anlam kazanır. Diğer sözcüklerle oluşturduğu kompozisyon ona can katar. Bir sözcüğü oradan cımbızladığınız da o sözcük adamı öldürür de güldürür de. Ben artık dengeyi bulmak adına yüzüme tebessümü yerleştirmeye özen gösteriyorum. Yoksa yüz kaslarım çok ağrıyor aşırı güldüğümde. Ağaç yaş iken eğilir, kırılmaya niyetim yok kendi adıma.