Kim bilir kimin anısındayız?

Hayatın beni sonradan tanıştırdığı Ege’deki en güzel kentlerden biri olan Muğla’nın on dakika uzağındaki mahalledeyim. 

Üniversite yerleşkesinin eteklerinde,  sadece gençlerle, yörenin az da olsa kalan eski sahiplerinin birlikte yaşadığı yer burası.  

 

Sabahları horoz sesleriyle uyanmanın yarattığı huzur, sokak aralarında aniden karşınıza tavukların verdiği doğada olma mutluluğu ve akşamları her tarafa yayılan gençlik rüzgârlarıı ile yenilenme duygusunu yaşadığım yer.

 

Anılarımda hep güzel olarak kalacak bir mahalle; Kötekli

 

Her zaman geçtiğim sokaktan son kez geçiyorum. Bir daha yolum düşer mi ?  Bilmiyorum ama her geçişimde olduğu gibi bu sefer de aklımda yine aynı film sahnesi canlanıyor. 

 

***

Sonbaharın son günlerinde yağan yağmurlardan sonra çıkan güneş etrafa sevinç yaymaktadır. 

Kalın perdelerinin örtülü olduğu odasındaki yataktan kalkan genç kadının yüzünde ise mutsuz bir ifade vardır. 

Dağılmış olan  saçlarını masanın üzerinde duran kalem ile toka niyetine kullanarak toplar. Odanın balkona açılan kapısındaki perdeleri açar içeriye giren sevinç ışıkları mutsuzluğunu gidermeye yetmez. 

İsteksizce kapıyı açıp  balkona çıkar. İşte o anda gördüğü manzara yüzündeki mutsuzluğu şaşkınlığa dönüştürür. 

 

Sokağın karşı tarafında balkonunun görüş hizasındaki binanın duvarına ,büyük puntolarla ve kırmızı boyayla yazılmış yazıya bir kez daha bakar.

 

“GÜNAYDIN SOL YANIM UYKULU GÖZLERİNDEN ÖPERİM” 

 

Yazının altındaki tek harf kendisine yazılmış olduğunun kanıtıdır. Şimdi artık yağmur sonrası aydınlanan sokaklar gibi ışıldar kadının yüzü…

***

Duvardaki bu yazıyı  her gördüğümde gülümserim  ve merak ederim yazının muhatabını.

Benim aklımda canlanan film sahnesindeki  gibi sevinmiş midir?  Yoksa Kızmış mıdır? 

 

Nasıl bir duygu yaşadıysa yaşasın eminim unutamayacağı bir anısı olmuştur.

 

Hepimiz yaşarken anılar biriktiriyoruz aslında, kimisi zaman içinde unutulup gidiyor  kimisi de zihnimizin en derin yerinde en ufak bir çağrışımda gün yüzüne çıkmak için bekliyor.

 

Gün yüzüne çıkan anıları yüksek sesle paylaştığımız da oluyor kendi içimize tekrar gömdüğümüzde.

 

Ya unuttuğumuz anılar? 

 

Kim bilir kimin anısında gün yüzüne çıkıyor ?

***

 

Ekim 2015 / Naz Avcı