Kim demiş spor yapmıyoruz?..

Günlerden cuma (zaten bi pazartesi bi cuma) sabahın köründe annemle tam 3 kilometreye yakın yol yürüdük. Hem de son hızla... Aman canım spor yapmaya çıkmadık. Gerek yok zaten İstanbul'da trafiğe çıkıyoruz ya....

Sevgili anneciğimi hastaneye götürmek için sabah saat 7.45 te kalktım. Tam saat 8'de birlikte yola çıktık. Randevu 9.31 de... Hemen otobüs geldi. Bindik. Tamam "saat 8 buçuk gibi ordayız" dedim. Demez olsaydım. Daha 15 dakika geçmeden otobus stop etti. Durdu yani... Niye ki; trafik var. E İstanbul hali, olur trafik bekleyelim. Açılır belki yollar derken, hala bekliyoruz... Yok canım açılacağı yok yolun baksana araba tamamen durdu ilerlemiyor. Yok yok açılır açılır buradada inilmez ki diye düşünürken... Annem "bak ben sana demedim mi sabah 7 'de çıkalım bu memleketin hali belli değil..."

- Trafik var. Bak şimdi yetişemeyeceğiz e be Deniz, ah be Deniz, of be Deniz...

- Ben sana erken çıkalım demedim mi?..

:( Çan çan çan imdaaat kimse yokmu... "Ne yapabilirim anne ben kahinmiyim herzaman geldiğim yol, hem bak 7 de çıksak 7 buçukta olurduk 2 buçuk saat hastanede mi bekleyeceğiz" desem de nafile düştük birkere hanım sultanın diline.... Millet otobüsten inip yürümeye başladı... E millet işe güce gidiyor 15-20 dakika bekledik zaten.

Şöför amcam da; bence yürüyün yol kapalı demez mi.

Annem; in in in hadi tabana kuvvet...

Yaa benim uykum vardı...

İndik başladık yürümeye yürü babam yürü yol bitmez yürürken bakıyorum tabi acaba kazamı olmuş diye... Yooo yok bişey, trafik var sadece trafik.... Çok yürüdük çok... Hem de tempolu tempolu yetişecez ya, sadece biz değil bütün millet koşan mı dersiniz, konuşan mı dersiniz hem çeneye hem bileğe kuvvet... Arabaları bedava mı dağıtıyorlar?

Anne ben vazgeçtim araba almaktan uçak almaya karar verdim. Ancak 50 yılda biriktiririm zaten... Birikir mi acaba..?

Nihayet trafiğin bittiği yerde, bindik otobüse oturduk. Derin bir oh'tan sonra başladım gülmeye, "sinirden tabi ki"

Annem; "Ah Deniz ah hepsi senin yüzünden bu yaşıma geldim yürütüyorsun beni..."

"E anne spor yapmış oldun fena mı? derken küt kafama bi darbe yedim... O da başladı gülmeye...

İnanamadım yetiştik randevuya....

Derken aaa bi baktım bize daha sıra varmış... E bu memlekette herşey saati saatine olsa şaşarım. Zaten yok şu kağıdı onaylat, yok bunu onaylat... Kaç kere geliyorum ki hastaneye (aman Allah korusun eksik de etmesin). Yok o bina değil diğeri, yok bunu da onaylatın derken ben sabah sporumu hala tamamlayamıyordum. Sonunda işlemler bitti. Sıra bize geldi. Bu sefer de doktor tahlil istedi. Bilmem ne derken yine tabana kuvvet binadan binaya... Kendi kendime söyleniyorum. Annem tek başına gelse hayatta yapamaz. Yapsa 10 dakikalık işi kaç saatte yapar kimbilir. Bensiz olmazdı. Zaten rahatsız. "Yok yok ilk olarak bi çocuk yapacağım, büyüteceğim ben yaşlanınca da o taşır beni ordan oraya" diye düşünürken bitti işimiz... Nihayet... Annemle birlikte bende menopoza girecektim azkalsın. Bi öpücük aldım yanağıma, "teşekkür ederim kızım"