Kim ki...

onca yandım
ıslandım onca
onca döğüldü tenimde tinim

uzandım yine kın diye kara toprağa
boylu boyunca.

koca bir kuş geçmiş
bir kanadı kaf dağında
bir kanadıyla kaplamış ağlaş ağlaş
yıkıntıda

gagasının üzerinde iki kuyu
ki
biri ölüm biri dirim elbet
öyle iri.

aldıkça soluk mezbeleden yükseliyor
duman duman akça piri
hangi kapıdan girse hay
tutar olsa ebabil kanadından
hayra çıksa bu son say.

vaktin biriymiş
-o kadar çokmuş ki gün
ve o kadar çokmuş ki isim-
latif bir tan ağarıyormuş
üzerinden ağaçların
altında
henüz gümüş renkli bir dere
içinde kurşun rengi balıklar
çok eski bir resim gibi
donmuş taşa çarpa çarpa
köpüklerde kahkahalar.

omuzunda kuru gül renkli şal
konmuş geceden pencerenin önüne
sallanan sandalye mi
sallantıda hayal mi
ne...

annem derdi ki
iki gün yatak üçüncü de toprak
babam daha vakur
yakıştırmazdı diline asiliği
olurlardı yine de beşer yanı
akıtırdı gözünü tahta zemine

eksilmeseydi tıkırtılar
dedirtmeseydi elaman.

kim gelmişte konuksamış dünyalığı
kim konuksamışta baki kalmış gülistan...

ne zor
ne acı
hiç kanatmadan vuruyor dalga kumsallara
hiç sezmeden eksiltiyor çakıl taşları.

elinde işte, küçük boylu
küçük elli bir çocuğun
küçük tepelerde saydırıyor
caydırmıyor
bir
iki
üç...
gelmesi güç.

bütün masalar biter
saçılır göğün kapısından yine
üç tekcik elma
biri anlatanın
biri dinleyenin
biri börtü böceğin kafasına.