Kim sevdiğini söylüyorsa çıksın ortaya

Seviyorum demek başka sevmek başka..

Kendimize zaman ayırmıyoruz.

Bahaneleri kendimizden çok önemsiyoruz.

Sonsuz sınırları olan aklımız ve kalbimizi daracık tutuyor, kendimizi geliştirmiyoruz.

Sağlığımızla hiç ilgilenmiyoruz.

Biz kendimizi sevmiyoruz.

Sevgilimize/eşimize en derin aşk sözcüklerini söylerken

Sevgilimizin bizim sınırlarımızı zorlamasından hoşlanmıyoruz.

Sözlerimizle çelişiyor, kendimiz için seviyoruz.

Onu o olduğu için değil bize verdikleri için önemsiyoruz.

Aslında biz onu değil, kendi nefsimizi seviyoruz.

Şehrimizi ne kadar seviyoruz?

Caddesini, sokağını, insanını..

Komşumuza saygı gösteriyor muyuz sizce..

İşimizi sevip işimizden zevk alıyor muyuz?
Anlayış bekleyen miyiz, gösteren mi?.

Kuralları başkası için seviyoruz besbelli..

Anne ve babamızı lâyıkıyla seviyor muyuz?

Peki akrabalarımızı, dostum dediklerimizi?

Hep karşı tarafı suçlarken bir seferlik kendimiz fedakârlık yapıyor muyuz?

Tembel miyiz yoksa çıkarcı mı?

Sevmek gayret ister..

Sevilmek istediğimiz kadar sevmeye çalışıyor muyuz?

“Sevmek Ölmekle Başlar” diye bir kitap okumuştum yıllar önce..

Ölmeye gerek yok, saygı yeter inanın..

Saygı duymasan da olur, saygı göster yeter..

Gerisi kendiliğinden gelir..

Önce kendimize saygı gösterip kendimizi sevelim.

Bizi sevenleri, farklı taraflarını kabullenerek saygıyla aşkla sevelim.

Hayatı, doğayı, insanları, ailemizi sevelim, her şeye rağmen..

Ben sürekli otokontrol yaparak çıkarcı değil gerçekten sevmeye gayret ediyorum; ama tam başarılı olduğum söylenemez. Çünkü bana göre sevgisiz bir toplumda büyümenin sıkıntılarını çekiyorum. Eşimi, çocuklarımı, ailemi çıkarsız sevmeye çalışırken saygıyı hep önde tutuyorum. Hayatta saygı göstermenin gayretindeyim, başarabildiğim kadarıyla.