Kim suçlu peki?

Güvenemedik hiç kimselere,
Camımızın önündeki kuşlara bile.
Verdiğimiz ekmek kırıntıları,
Kuşların boğazına dizildi her seferinde.
Biz iyilik yapmayı unutmuştuk.
Bilerek ya da bilmeyerek birçok şeyi yitirdik.
Ve en büyük kaybımız kendimizdik.
Söz verdik kimi zaman, tutamadık...
Sonra, pazardan dönen annemizin.
Oyuncak arabamızla gelmediğini gördük.
Artık yücemizin sözüne de güvenemedik.
Sözlerin söz olmaktan başka birşey olmadığını gördük.
Gördükçe herşey öldü teker teker.
Tek tük ziyaretimize gelen
Ve ekmeğimizi bizimle bölüşen kuşlar,
Artık uğramıyorlardı.
Yalnızlaşıyorduk işte...
Güvensizlik artıyordu hızla.
Artık bize de hiçbir kuş inanmadı.
Suç kimdeydi sizce?
Annemde mi?
Bende mi?
Kuşlarda mı?