Kime nasıl inanayım....

Hayat ne kadar garip. 

Bir gün önce kalbin kıpır kıpır yaşam sevinciyle dolu olarak uyanıyorsun, bugün uyandığında ise"napıyorum ben bu burada" diye düşünüyorsun. Dün bütün endişelerine ve korkularına yanıt bulmuş hissediyorken, bugün aklındaki sorulardan önünü göremez hissediyorsun. Daha dün içinden şarkılar mırıldanıp sevincini herkese haykırmak istiyorken, bugün tüm sesleri sonuna kadar kısmak istiyorsun. Dün kendinde hayatı olduğu gibi kabullenme gücü buluyorken bugün   en ince şeylere kırılıyorsun..

 Hayat işte böyle tuhaf ve garip...

İnsan ne yaparsa yapsın, neye dikkat ederse etsin hayat denilen örgü ilmik ilmik sökülüveriyor bazen, ucundan yavaş yavaş… İnsanın eli her fırsatta o söküğün üzerindeki kaçan ilmiklerin üzerinde dolaşıyor. Bazen bazıları elinde bir iğne ve iplikle kalbinin kapısını çalıveriyor … "Ya ipin rengi tutmazsa, veya o söküğü dikecek olanın elindeki iğne kırılırsa?" diye korkuyor insan. Kıyafeti üzerindeyken söküğü üzerinde dikilenlerin, dişlerinin arasına kıyafetinden bir parça tutturulurmuş. Derler ki o zaman insanın aklıda, bahtı da dikilirmiş. Bu hareket belki de İğne batıp da canını acıtmasın diye yapılıyor.. Dişlerinin arasına öyle kıyafetinin bir parçası tutturulana  iğne batar mı, batarsa da acır mı bunu bilemem. Ya da aklıda, bahtıda dilkilir ve delilik hasıl olur mu?

Bugün...

İşte tam ben de öyleyim. Güzel cümleler bekliyorum, hayatımın sökük yanına yaklaşanlardan. Güzel sözler bekliyorum... Ki inanayım  zarar gelmeyeceğine, elinde her iğne olandan, ve aklımın bana oynayacağı oyundan...