Kimim Ben?

Bir psikolog.  Evlat. Bir arkadaş. Öğretmen. 

Beni tanımlayan kelimelerden fazlasıyım. Ben bir yolcuyum, defalarca dibe vurup küllerinden doğan bir anka kuşuyum. Bazen güçsüz kalıyorum, bazen başa çıkamıyorum.

Çünkü bir insanım.

İnsanlar bu dünyaya kusursuz ve dümdüz bir çizgide ilerlemek için gelmemiştir. İlahi hedefimiz mutlu olmak olmamalıdır, çünkü genetik kodumuzda bu yok. Genetik kodumuzda mücadele var, hayatta kalmak var. Bir de bana kalırsa, kişisel gayemize erişmek var. Kimileri için bu bir hayal, kimilerinin hedefleri yok, kimileri ise çoktan vazgeçmiş kendini bulmaktan.

Mutlu olma arzumu (çünkü herkes gibi ben de bunu hak ediyordum, değil mi?) bir kenara bıraktığımda içim daha önce tatmadığım garip bir duyguyla, yani huzurla doldu. Bu bir vazgeçiş mi? Tabii ki hayır. Sadece artık beni tatmin etmesi için şık stilettolara veya kızarmış ördek yemeye ihtiyaç duymuyorum. Materyaller, lüks deneyimler gelir, yaşanır, ve sonra modası geçer. Hedefimiz onlara ulaşmak olmamalıdır, nitekim “yaşam kalitesi” size hep yanlış tanıldı.

“Peki, senin hedefin nedir?” diye sorduğunuzu duyar gibiyim. Benim hedefim insanların hayatlarına dokunmak. Azıcık farkındalık, azıcık vicdan, azıcık da şefkat katmak. Dünya kötülüklerle dolu, biliyorum. İşte tam da bu yüzden iyiliği yaymaya çalışıyorum.

Herkes kurtarılabilir. Herkes, yeniden çocuk kalbine ulaşıp etrafına merakla bakabilir. Herkes, bencilce bir karar vermek üzereyken bundan vazgeçebilir. Herkes farklılıkları dışlamak yerine, onları öğrenmeye çalışabilir.

Peki ben kurtarılabilir miyim? Yalnızca, herkes kurtulduğunda. Gemiyi en son kaptanlar terk eder, ben kaptan değilim çünkü kimsenin hayatına müdahale edemem. Ben kim miyim? Sıranın en arkasında “Çocuklara öncelik verelim, korkuyorlar ve kalabalıkta eziliyorlar!” diye bağıran kişilerden biriyim yalnızca. 

Sizinle aynı gemide olan biri. Benzer zorluklara göğüs geren, bazen gözyaşlarını içine akıtan biri.