Kimliksiz mektuplar

Hiç yaşamadım seni. Anlatamam kirpiklerine düşen çiğ tanesinin dansını ya da yanaklarından süzülen gözyaşının öyküsünü. Yüreğinin söylediği şarkıyı da bilemem dudaklarında dillenen türküyü sensizken asla söyleyemem.

Sen de beni anlatamazsın parmaklarımın üstünde yükselip bulutları yakalamaya çalışmamı anlayamazsın. Kar yağarken gözlerimi yumup kurduğum hayalleri bilemezsin. Yabancısın bana, yabancıyım sana...

Ama sanki bin yıldır vardın. Şimdi üzerimde sensiz bir şehrin yosun kokan havası avuçalarımda kirpiklerinde demlenen çiğ damlalarının nemi var. Sıcaklığına muhtacım bin yıllık efsanenin yükünü taşıyorum omuzlarımda. Aşk diyorlar buna tek hece üç harf işte. Oysa bu kadar basit değil, içimde yaşadıklarımı bu üç harf tek hece ile anlatamazsın. Sen yoksun sensizliği yaşıyorum ben... Yokluğunda gülüşünü seviyorum, sesinin tınısında ki sessizliğe sığınıp kimsesizliğimde seninle avunuyorum. Olmayan varlığın bedenimi sarmalarken ben, kimliksiz yüreğinin derinliklerinde kayboluyorum... Bırak böyle kimliksiz kalayım bir sıfata sokma beni. Yüreğinin bir ucundan diğerine kanat çırpıp sana yaşadığımızı hissettireyim. Bir gün olur da yorulursam bırak olduğum yerde dinleneyim. Yüreğinde büyüyeyim...