Kimseler görmez ki

Ne zordur tasız olayların kabullenilişi.

Yüreğine taşlar oturur aylarca yıllarca kaldırıp atamazsın.

Ne vakit aklına düşse acıtır, kanatır.

Ya hasreti?

Ya geri dönemeyeceğini bilmen?

İşte böyle zamanlarda sevgi, şefkat, teselli bir kaç saatliğine misafir olur insanda sadece bir

kaç saat.

Yalnızlığı en büyük yoldaşıdır insanın.

Zaman zaman gecenin en karasından, kapkarasından öyle bir efkâr basar ki

Bir yıldız bulamazsın, göremezsin gökyüzünde.

İşte o an kendi kendimin feneri olmak istersin ben.

Çıkarım balkonuma

Gecenin koyusuna inat.

En aydınlık renkleriyle yüzüme bakan çiçeklerime kelebek gibi konarım gecenin o vakti.

Renkleri elime, yüzüme bulaştırırım

Işıl,ışıl olur göz bebeklerim.

Orkideler açar yüzümde

Usta bir ressamın elinden çıkmış bir tabloya dönüşürüm.

Varsın o tablonun arkasında gözyaşlarıyla ıslanmış portreler olsun

Kimseler görmez ki.