Kimsesiz bir ruhun zaman trafiğinde yolculuğu

Zamanı boşa aldım fazla beden yakmasın diye, hayal aşağı gidiyoruz çok hayal burası, ara da sıra da gerçekliyorum hızını durdurabilmek için, ama çoğu kez koyuveriyorum kendimi bu kendi kendine akan yola…

Fark ediyorum! Ben boşa aldıkça zamanı, zaman da beni kâle almıyor, başı boş bir deli ya da bahtsız bir bedevi gibi davranıyor. Kurnaz mı sanıyorum ben kendi mi? Her köşe başı tutulmuşken zaman polisi tarafından, ben hiç zaman harcamadan geçilir mi sanıyorum bu yolu?

Bugünlerde zorluyorum her şeyi, beynimi kanatırcasına düşünüyor, bir sağırı çıldırtacak kadar susuyorum düşündüklerimi. Ve dünya ne kadar hızlı dönerse dönsün zamanı o kadar geri alıyorum. Ah kurtulmak ne kadar zor bu varoluştan, nedenini bilmediğin, yalpalayarak yarım yamalak yaşadığın (ı) sandığın bu varoluştan.

Olmak yada olmamak civarında seyrediyorum, birinci tekerrür köprüsü açık, müstesna bir yalnızlıkla akıyor, ikinci tekerrür köprüsü her günki kalabalığında. Yalnızlığın sol şeridinden sapıyorum kimsesizler viyadüğüne, yalnızlığını doldurabilmek için bir kimsesizin.

Sesi çıkmıyor, terkedilmişliğin, boşalmışlığın, hepsi yaşayanların bodrum katında bir otopark havasında bekliyorlar ara da sıra da uğrayıp kendilerine karbonmonoksit bir yalnızlık bırakmaları için. Kızgınlar, tüm kızgınlıkları bir sevişme sonrası düşürüldükleri rahim içine, zamanın döl yoluna. Bir baba tuzağına, anne acizliğine...

Olmak ya da olmamak arasında, yıkarak, zorlayarak, susarak başa almaya çalışıyorlar zamanı, otostop yaparak ilerlemeye çalışıyorlar, sübyancı şoförlerin yanında, insan olmak ya da insan öldürmek arasında garip bir ikilemle. Sevip de ayrılamadığın hayırsız bir sevgiliye tutulur gibi asılı kalıp zamanın koynuna bekliyorlar garip bir mucizeyle kendilerini anlayabilecek bedenleri…

Ne bedenler eskittim zaman dursun diye ama engelleyemedim yine de bir çocuğun çığlıksız doğuşunu...