Kir

GEÇİYORDUM; KALDIRIMIN BOYUNU ÖLÇEYİM DEDİM. DEMEZ OLAYDIM.
Ellerimden tutup, ayaklarıma vurdular. Ayaklarımki nice prangaların çürütemediği şeylerdi onlar....lakin alışkın değildi öyle köteğe olsa olsa  tek bir eylemin masum suçlularıydı onlar. Oysa el dediğin öyle mi ! Kir ve pasın içinde yoğrulmuş,  her zaman hazır ve nazırdır onlar....Yeterki dokunsunlar bir yere, sıvama işinin erbabıdırlar. Üstün başın çamur içinde kalır, ya ruhun ! Şu eller; erbap ve usta olmanın ayrıcalığını yaşatır ve bir su damlası ayrıcalığında pür-ü pak olurlar...