Kiraz çiçekleri

çaresiz sakatlanmış bir gezgin 
yakarır tanrı'ya pencereyi açık bırak
yumuşak rüzgarların taşıdığı 
kiraz çiçekleri gibi en yalın sözler
yetmeli herkesin yüreğine
parçalanmamalı kendini savunurken
korkutulduk uyduruk öcülerden
ipleri koparıncaya dek korkulardan
şiir yüksel uç göğe doğru
yüksel ve acının özgür kuşu ol
ortalık bunca karanlıkken
hiç mi mümkün değil yalnız kalmak
gece gündüz gri bir yağmur
üç yüz altmış beş gün ay dilsiz
sevmeyi yenice söken bir yeni yetme gibi
pencerenin camına incecik elleriyle 
dokunan yağmur 
hiçliğin küçük tıkırtılarıyla 
bizi huzura çağırana dek 
çıldırmış bu yapışkan yavan hava
tırnağıyla belleğimi tırmalıyor
kesmeyin sözümü kesmeyin
sessizliğin hücresinden doğmuş bir aslan 
can pahasına çakallarla boğuşuyor
sıcaktan kavrulmuş bir kirpi leşi gibi 
ortada duran bu yaşam uğruna
utancımız kalır suçlu yüzlerimizde 
dağlar okunmak ister 
ferman varsa orta yerde
gözlerim harf harf dökülür orta yere
balık ta inanmaz 
ağın kötü bir kucak oluşuna

Mehmet Özgür Ersan 03.06.2014 Üsküdar