Kırgın ama asla dargın olamadığım sen

Sıcacık, karanlık bir oda ve ben yitik duygularla, gerçekleşmeyecek düşlerle uzandığım yatakta, telefon sesiyle uyanıyorum. Uzanıp telefonu açtığım an karşı taraf kapatıyor. O an kapı ziline basıyorlar, küçücük odamdan salona geçiyor ve giriş koridoruna acele ederek geliyorum, ama, kapıyı açmıyorum. Zile basan elin sahibini cezalandırmak istiyor, içimden hınzırca gülüyorum. Kapının diğer tarafındaki kişinin aceleci tavrı ve bekletilmekten hoşlanmadığını bildiğimden hafif bir zevk alıyorum. Klasik kadın kaprisiyle nihayet kapıyı açıyorum, işte o yine karşımda...

Bu defa suçlu edasıyla omuzları düşmüş, gözleri kısılmış, sanki; yalan bir cümleye başlayacak gibi.

Kırgın olmama rağmen, ona asla dargın olamadığımı biliyorum.

Zifiri karanlık gecenin tek yıldızı o gibi gözlerim kamaşıyor, yeryüzüne saçtığı ışıkla o, benim güneşim olmuş. Yüzümde mutluluk ifadesiyle onun elinden tutmuş, lunaparktaki dönme dolaba binmeye hazırlanan küçük bir çocuk gibi sabırsız ben...

Birden duraksıyorum. Bu defa kafamın karmaşıklığı ona karşı yok diyerek direniyor. Sanki, yine içimden onu cezalandırmak geçiyor ve bu kez diyorum uyandığımda pişman olmayacağım. İçten içe ne ona, ne de kendime kızmayacağım, kocaman yatakta ayaklarımı kendime çekerek küçük çocuklar gibi günümü geçirmeyeceğim.

Artık terkedilmişlikler, bilinmez yitik haller, çaresizlikler yaşamayacağım.

Evet. Kabul ediyorum, kalbim sızıyla dolacak, sabahın ilk ışıklarıyla cep telefonuma bakıp arayan numarayı kontrol edeceğim. Ancak; biliyorum ki o da aynı anlarda birlikte oynadığımız bu filmin senaryosunu, farklı bir mekanda ve bensiz, ama aynı duygularla oynayacak.

Hayır artık kararlar almayacağım... Planda yapmak yok... Yaşam o kadar kısa olarak ve o kadar çabuk yaşanıyor ki ne fark eder diyorum. Tüm kalbim ona ait ve onun tüm yüreğini de ben almışken, hayatımızı ırmağın akış yönüne bırakmak gerekir. Su yönünü nasılsa bulacaktır.