Kırık kalplerde inecek var

Aralık ayında bir Pazar öğleden sonrası! Bahardan kalma günün tadını kahveyle şenlendirmek istedi canım. Dükkandan içeri girerken köşedeki masada ağlıyordu kadın. Ağlıyor ama fark edilmesini istemiyor. Karşısında oturan erkek elindeki peçeteyle gözyaşlarını silmek istese de izin vermiyor. Bir süre sonra  suskunluğunu bozup konuşmaya başlıyor. Sözler kulağıma gelmese de vücut dili çok şeyi anlatıyor aslında. Belli ki erkeğe kırgın, hem ağlıyor hem anlatıyor. Kelimelerse  kifayetsiz kalıyor ki erkek için, sadece dinliyor.  

Zaman geçiyor, kahvemi yudumlarken gözüm aynı masaya takılıyor. Bakıyorum ki gözyaşları dinmiş, eller birleşmiş, sesler sakinleşmiş. Bir süre sonra erkek kadının yanına oturmuş elleri ellerinde gözleri gözlerinde, sohbet koyulaşmış...

Son zamanlarda bir sürü sancılı kadın-erkek hikayesi dinliyorum etrafımda eşten dosttan. Boşanmalar, ayrı yaşama kararı alanlar, bilmem kaç senelik sevgili ilişkisini sonlandıranlar. İnsan ilişkilerini anlamak zor, kadın-erkek ilişkilerini anlamak ise çok daha zor. Sıkça Kırık Kalpler  Durağının melodisi dönüyor zihnimde. http://www.youtube.com/watch?v=2dzLid2dDks 

Biz kadınların ne istediğini anlamak erkekler için mesele olmalı. Aksi takdirde anlaşılamamaktan şikayetçi bu kadar kadın olmazdı etrafımızda. Gerçi kadınları anlayan istisna erkekler de var; kuaförleri mesela:) Bir de sanırım psikologları. Gerçi eşlerinin, sevgililerinin kendisini anlamadığını söyleyen bir sürü erkek de var çevrede.

"İnsanlar konuşa konuşa anlaşır" demiş atalar ama insanoğlu konuşmayı unutalı çok oldu. Yıkıcı eleştiriyoruz, bağırıyoruz, tartışıyoruz ama konuşmuyoruz. 

Anlaşamamak ve ya anlaşılamamaktan dolayı biten  ilişkiler  üzüyorken beni, çocuklu evliliklerin bitişi içimi acıtıyor. Etrafımda görüyorum ki bir çocuk kaç yaşında olursa olsun anne-babasının mutsuzluğu  yansıyor gözlerine.

Yıllar önce, ikisinide çok sevdiğim bir çift ayrılık kararı almıştı. Henüz üç yaşında olan kızları için kararlarından emin olup olmadıklarını sorduğumda psikoloğa danıştıklarını ve "mutsuz iki ebeveynle aynı evde yaşamaktansa mutlu ama ayrı ebeveynlerle bir arada olmasının daha iyi olacağı" görüşünü aldıklarını söylemişlerdi.  "Psikolog söylüyorsa doğrudur " dedik. Ayrıldılar, çocuk annesiyle kaldı, baba bir süre aradı sordu, sonra araya zaman girdi, zamanla beraber yeni sevgililer derken anne-kız şehir değiştirdi, babayla araya bir de mesafe eklendi. Yıllar sonra artık neredeyse genç  kızken gördüğüm çocuğun gözleri hala mahsundu ya da hikayeyi bildiğim için bana öyle geliyordu...

Kimbilir, belki de Sunay Akın haklıdır!   "Aşk nasıl biteceği bilinmeyen yarım yamalak bir cümleyse hayatında; uzatmaya gerek yok, noktayı koyup bitirmeli aslında".