kırıldı ruhun kanatları bugün

Taksim'den eve dönmek için bindiğim halk otobüsünde, sabırla yolun bitmesini beklerken emekliliğimizi
geçirmek istediğimiz Foça'yı düşlüyordum.
Birden "ne yapsaydım yani işe gitmeseydimde kovulsamıydım, mecburum işe gitmeye" diye bir kadın
canhıraş bağırdı.
Gözleri akşamüstünün alacakaranlığını delmek istercesine faltaşı gibi açılmıştı.
Düşlerimden sıyrılıp, meseleyi anlamaya çalıştım.
Bir gece önce otobüsün güzergahında bir yerlerde, belediye otobüslerine bombalı tuzaklar hazırlayan
bir grup oluşmuş. Otobüs bu yüzden ara yollara girmeden, yolcularında isteği üzerine ana yollardan
gidiyormuş. Kadıncağız da bu ara yollarda inecekmiş.
Karnı burnunda doğum suyu gelmiş, bebek geldi geliyor...evinden birkaç parça giysi alarak acil hastahaneye kapağı atması gerekiyor.
"ne işin var senin sokaklarda" diyen yolcularla ve şoförle mücadelece edecek ne vakti, ne de gücü var kadının.
İş gününün sonunda doğum yapacak ve belki bir iki gün dinlenecek ki bu da patronun insafına kalmış....
Otobüsten aşağıya attı kadın kendini ve karanlıkta kayboldu....benimde kaybolduğum andı o an.
Ardından bakakaldım.. Güzel geçen bir günün sonunda....

KIRILDI RUHUN KANATLARI BUGÜN....

Çirkinlğin yüceliğinde büyüyen gönüller,
Sözlerin kirine göre temiz kalan gerçekler.
İçtenlikteki utangaçlığımla arınmış sözlerim;
önce yüreğim kocadı, sonra ruhum.
Gök donanmış fişeklerini attı atacak,
İçimin sırları açığa çıktı çıkacak,
Yeryüzünde biraz oyalandım;
ölmeyi öğrenmek, yeniden doğmak için.
Gözyaşları içinde uzandım altın topa.
Kurban ya da armağan olmanın yorgunluğu,
Yine toprak olmak istiyorum dinlenmek için.
Bir canı harcamak değil ereğim,
Işığı sonsuza kadar yanacak, sönen bir yıldız olmak.
Kopmuş alt üst yatarken,
Güzelliğin gülüşü usul usul titredi.
Kırıldı ruhun kanatları bugün........