Kırıldım...

Neden insanları olduğu gibi değil de istediğimiz gibi görürüz hep?
Onları değil kafamızda yarattığımız karakterleri severiz??
Hayal kırıklığı yaşama, o zaten öyleydi.

Sen görmek istemedin.

Ne bekliyordun ki?

Herkes aynı sevmez, hatta herkes sevmek nedir bilmez..

Zaten sevme gibi bir zorunluluğu da yok...

Neden diye sormak yoruyor bazen insanı, kendinde devamlı hata aramak yıpratıyor.

Bazen gerçekten kötü biri olup olmadığımı merak ediyorum mesela. Ya da diğer insanlardan farklı mıyım diye..

"Oradan bakınca nasıl görünüyorum?" diye sormak istiyorum birilerine..

Peki cesaretim neden yok?

Bildiğim tek şey;insanlardan beklentilerimi zamanla azalttığım...

Kırıldım..

Hem de saç uçlarıma kadar...

Ve çabalasam da düzelmiyor. Güvenemiyorum, "dost" diyemiyorum. Ve hep yüzeyselim..