- Kategori
- Şiir
Kırılmayan sükunet paramparça kalp
Gözlerimi hiç ayırmadan telefona bakıyorum
Ümit eşiğim günden güne yükselip alçalırken
Dünya dönüyor
Bense odanın içinde
Senin için geometrik şekiller çiziyorum.
Aramanı beklemek,
Karın boşluğumda bir kirpi beslemek gibi
Bizimki karşılıklı ödetilen bir diyet...
Herkes kendi başının celladı...
Herkes en çok kendine yabancı.
Kırılmayan sükunet, paramparça kalp...
Ah! Gecelerce beklemek
Hiç gelemeyecek bir çağrıyı...
Belki de artık kabullenme zamanıdır,
Ölülerin telefon kullanmadığını...