KIRILMIŞ BARDAK

  İnsanın kendisini bir yere, bir aileye, bir sosyal alana ait hissetmesi , bence yaşam hakkı kadar önemli bir konumda. Diğer türlü hayatın sürgünde geçmesi gibi bir durumla karşı karşıya olmaktan kendini alıkoyamıyorsun. 

  Kafka , Mavi Oktav Defterinde "Her insan içinde bir oda taşır " diye cümlesine başlıyor. Odaya belki de ısınmak için girmek istedin ama kilitlenmişti ,hiç giremedin ; anahtarı aradın, çabaladın. İşte kayboluşta bir arayıştı. 

Anlaşılmak aslında dünyanın en konfor alanı. Karşındaki insanın seni yanlış anlamayacağından emin olmak öyle güzel bir yanılgı ki. Cennette böyle bir tasavvur olmalı. Konuştuğunda muhatap bulmak, anlaşılmak.  

 Halbuki insanda anlayış, sevgi yük olmamalı. İlk kural karşındaki insanın elzemi seni sevmek olmalı, hayalini gerçekleştirmek değil. Hâlbuki bunların hepsi insanın kendisini sevmesiyle başlar. Çünkü içinde olmayanı başkasına veremezsin. Kendini hor gördüğün an, bütün dünya seni hor görür. İlk önce "ben" cil ol, yoksa cehennemi ölmeden yaşarsın. 

Diğer kural, insanlar asla zaaflarını bilmemeli. Nasıl ki bir bina camı kırıksa, o cam bir süre yaptırılmazsa insanda bu kırık cama dayanarak başka camları kırmaya başlar. Bunu bir suç olarak görmez. Hayatta bunun gibidir. İnsana küçük bir kırıklığını gösterdiğin an daha fazlasını yapmaktan çekinmez. Benim zaaflarım ortaya çıkalı, insanlar bu zaaf uğruna bir bardağı yere vurup kırdılar, ardından kırık tarafından su içmek istediler. Sonra da dudakları kanayınca daha da sinirlenip o bardağı paramparça yaptılar. İşte öyle bir dünya yok, kırdıysan kanar ,tamir etmediysen keser. Bu yüzden kırıklığın tamir edilmediği an yanına al ve  uzaklaş, uzaklaş ki huzur bulasın.