Kırk Oyuncak Araba

Çocuk babasından kırmızı oyuncak araba istemiş. Baba alamamış. Acıklı bir şarkısı da yapılmış. Sonalp daha üç yaşında iken başladı oyuncak araba istemeye. Her markete gittiğimizde benim elimden tutar oyuncak arabaların olduğu reyona götürürdü. Ben de kırmazdım, her istediğinde ona bir oyuncak araba aldım. Çeşit çeşit, uzaktan kumandalı olanları da vardı. Her araba aldığımızda evde eline bir tornavida alır, kurcalar ve bozardı. Bu araba merakı ilk gençlik yıllarına kadar devam etti.

Tayin nedeniyle başka bir yere taşınmıştık. Alınan arabaları da biriktirir, hiçbirini de atmazdı. Evde eşyaları yerleştirirken tüm arabalarını raflara koydum ve saydım. Tam kırk adetti. Aradan epey bir zaman geçtikten sonra arabaların evde olmadığını fark ettim. Sanırım annesi çöpe atmıştı.

Benim hiç oyuncağım olmamıştı köyde. Kumaş artıklarından küçük bez top yapar onunla oynardık. Sonalp ısrarcı bir çocuktu. Hayır dediğimde dahi isteğinden vazgeçmezdi. Daha sonra bilgisayar oyunlarına merak sardı. Beraber internet kafelere giderdik Kitap okuma alışkanlığı olmadı. Eve bilgisayar aldıktan sonra internet bağımlısı oldu. Çok nadir ev sohbetlerine katılır, fikrini söylerdi. Sen kitap okumuyorsun, bu bilgileri nereden öğreniyorsun diye sorduğumda;'internetten öğreniyorum' dedi. Kitap okumadan öğrenilen bilgilerle sahip olunan fikirler sağlıklı olmaz aslında.

Sonalp bir haftalık üniversiteli. Kendisini uyardım giderken. 'Eğer radikal gruplara katılır, olaylara karışırsan paranı keserim' dedim. 78 kuşağı bir babayım ne de olsa. Hayat onun hayatı, yolu açık olsun.