Kırlangıç yavruları büyüyünce yuvadan uçup gidecek.

Bir süredir Ada'daki evimde olduğumu, bahçemi, doğayı, ağaçlarımı anlattığım yazılarımı okuyan sizler biliyorsunuz sanırım.

Bir kaç gündür ön bahçedeki Akasya ağacında bir hareketlilik var. Akasya ağacımın öyküsünü de sizlerle paylaşmıştım. Bahçenin en yaşlı ikinci ağacı olan Akasya devasa bir boyuta yükseldi. Onun altında bu sıcak yaz günlerinde oturmak, serinliğinden istifade etmek bizleri çok mutlu ettiği gibi onun varlığı altındaki çimleri de çok memnun ediyor. Zira direct güneş ışığına maruz kalmayan çimler bu sıcaklarda kavrulmuyor, yeşilliğini koruyor. Gelelim Akasya'daki seslere.

Ben her zamanki kuş sempozyumları sandım duyduğum cıvıltıları. Dün gece arkadaşlarım ben de toplantıda idi. Eşim bir günlüğüne İstanbul'a inmek zorunda idi. Ben de bu yalnız gecemde kız arkadaşlarımı davet ettim. Bu bizde bir ritual oldu artık. Çoğumuzun eşi emekli olduğu için eşler Ada'dan ayrılınca toplantı yapıyoruz. Toplantılarımızda da kazananın da kaybedenin de bir şey alıp vermediği bir kağıt oyunu Amerikano oynuyoruz. Bu oyun sırasında hem hafızamız güçleniyor, hem de eğleniyoruz.

İşte dün gece de bahçede oturmuş kağıt oynarken Akasya ağacından gelen kuş sesleri arkadaşlarımın dikkatini çekti. Minik kuşlar cıvıldaşıyordu ağaçta durmadan. Gece kuş cıvıldamasına alışık olmayan dostlarım bu güzel senfoniyi dinlemeye koyuldular dikkatle. Bir süre sonra seslerin kırlangıç yavruları olduğunda karar kıldılar.

Anlaşılan Akasya ağacına bir kırlangıç yuva yapmıştı ve cıvıldayan da onun yavrularıydı.

Ağaca geçici gelip konan kuşlara alışıktık ama sanırım ilk defa yuva yapılıyordu. Veya daha önce de yaptılar belki başka kuşlar ama ben görmedim.

Sabah gene minik kırlangıçların cıvıldamaları ile uyandım. Ne büyük bir mutluluktu. Gece kuş cıvıltıları ile uyumak, sabah kuş cıvıltıları ile uyanmak ve gün boyu onları dinlemek.

Şimdi bahçemde oturmuş onların cıvıltılarını dinliyorum. Bir gün büyüyüyp yuvalarından uçacakları ve beni bu cıvıltılardan mahrum edecekleri düşüncesi beni üzüyor. Sonra düşündüm. Yavrularımız da aynı değil mi?

Yıllarca neşeli çocuk , genç sesleri ile dolan evlerimiz, onların yuvadan uçması ile suyu çekilmiş değirmene dönmedi mi? Etrafımdaki evlere bakıyorum. Her evde bir yaşlı kadın ile adam sessiz ve sakin oturuyor. Bir zamanlar çocuk kahkahaları ile dolu olan bahçeler şu anda sus pus. Yaşlı insanlar hasretle hafta sonunu veya yaklaşan bayram tatilini bekliyor. Belki çocukları gelir, evleri gene neşe ile dolar diye. Oysa ki çocukları o tatillerde yurt içi veya yurt dışı seyahatlere gidecekler bir kaç günü fırsat bilip.

Oysa ki bilseler ebeveynleri onları özlemle bekliyor.Aynen kırlangıç annenin uçan yavrularının arkasından baktığı gibi.