- Kategori
- Şiir
Kirli Beyaz
Hangi renge bezensem aklımda sen
fikrimin depdebeli çizgisinde, sancısında yine sen!
Sadece beyaz renkti
tuvalimden sırra kadem ve dahi harici
gün yüzünün çakraları gökkuşağı olsa, ne mada
gözüm görmemekte ısrarlı
gönlüm, senin vurgunundan mustarip
ne çok yorulmuşum meğer
senin git gel hallerinden, kızgın
her renk döküntüsünde, soluk
uçuk, kaçık pespaye!
Perdesi bir türlü çekilemeyen gözümün
narin kirpikleri nahoş çıprınışlarında
ne yapsın da
uyku düzeneğinin ezgisinde sitem/siz kalmasın?
Küskün zamanların ahestesinde
kızıl pembeye boyanmışsa gökyüzü
lakin hiçe saymışsan
gökgürültüsünde beyaz rengi masumane
şimdi, yanıldığına
ak olan her ne varsa
onlar adına da bahse girerim!
Sevmek kırmızının rengiyse biraz şeytani, sen
ölmeden ölmekse siyah, körü körüne
yanlışım varsa söyle! Yani ben!
O halde bilirsin
kefen renginin pusuda bekleyip
sana da dem olacağını
ister tahta bir tabutta
isterse cafcaflı rengine mahsus kirli beyaz!
Nihayetinde, boz toprağın koynuna koyulacak
ve de kızılında yiteceksin
şeceresinde, alacalı ruhunu
'Hak' indinde nasıl temizleyeceğini
beni masum beyaza mahrum ettiğin üzre
Araf'ın ortasında da artık sen düşün!