Kirliyiz.

" Bırakın kollarımı oyun oynayacağım..." Verilmesi gereken bir hak geri isteniyordu, oyun bahçesindeki çocuk tarafından.

Hakkını vermediler onun ebeveynleri. Topraklara bulanmış bedenini, avazı çıktığı kadar bağıran ruhu ile kolundan çekip götürdüler.

Bakımsız ağaçların arasında, çoğu sararmış ve yer yer yok olmuş çimlerin üstünden kaybolana kadar izledim.

Az ilerde dalgalar kumları bir kez daha arındırıp yerlerini değiştiriyordu. Kıyıdaki onca artığı içine çekerek.

Mısır satıcısı başındaki sazlıktan örgülü şapkası ile önündeki tekerlekli arabayı itekleyip; "Süt bunlarrr!" diye bağırarak, mısırı allayıp pullarken, güneşi istenmeyen ilan edip, etrafa saçılmış koçanlar benim eserim diye sahipleniyordu.

Gönülden de ıraklaşan çocuğun ebeveynleri belki yerlerdeki pislikten kaçmışlardı kim bilir?

Kumsalda çöpleri toplayanlara takılıyor gözüm. Çoğu genç biraz ilerdeki sahil büfede çalışanlar ve onların arkadaşları olsa gerek. Kendi sınırlarındakini topluyorlar, gerisini görmüyorlar. Görmedikleri sattıklarının kapları...

Bahçenin çıkışında; Göksu, köprünün altından geçerek denizine kavuşuyor. Bu kavuşma değil içindeki pisliklerden kurtulma debi(e)lenmesi...

İki sandal bağlamışlar köprünün ayaklarına iplerinin müsaadesinde salına biliyorlar onlarda... Her salınımda balık artıklarının kokusu sarıyor etrafı, öç alıyor sanki...

Köprü tenha başka zamanlarda üstünde beş on balıkçı olurdu. Balıkçı deyimi ile bir uğursuzluk mu var? Köprü üstündekilerin arasında...

Yolda ıssız. Erimiş asfaltın yapışkan siyahlığını tekerlekler bile sevmiyor anlaşılan ve yola koyulanlar yok orada...

Sıcak esen hafif bir yel var. Etkilenmiş gök meydan tam boş. Hani yiğit kuşlar?

Dönme vakti geldi diyor içimdeki ses, yoruldum. Gölgelikli bir oturak arıyorum, ayak izleri ile dövülmemiş çünkü döne bilmem için güç toplamam lazım.

Birisi kollarımdan bir tutsa...