Kırmızı Ayakkabılı Kadınlar

Çocukluğumun en güzel yıllarının geçtiği iki katlı sarı evin alt katında otururdu Nimet Abla. Evde kalmış Nimet derlerdi. Beşi bitiren kızların gelinlik çağının geldiğini düşünen o küçük mahallede en üst evlenme yaşı 25 olduğuna göre 27 yaş evde kalmış grubuna giriyordu doğal olarak.

Uzun boylu zayıf ve narin bir vücudu vardı. Kestane rengi saçları, ela gözleri, elmacık kemiklerindeki sivilce izlerini saymazsak güzel sayılabilecek bir kızdı aslında. 18 ine gelmeden kocaya kaçan fettan kızlara benzemezdi hiç.Türkan Şoray gibi keşfedilmeyi bekleyen hanımefendi bir tarafı vardı. Ferdi Tayfur şarkıları dinleyerek sürekli temizlik yapardı. Mutfağın mozaiklerinin içindeki çakıl taşları inci gibi parlardı. Ben o küçük kafamda Ferdi Babanın evde kalmış kızların şarkıcısı olduğuna inanırdım hep.

Ah...Bir de kırmızı ince topuklu ayakkabıları vardı ki kapılarını her çaldığımda ayakkabılığın üzerinde pırıl pırıl bana bakardı sanki. Annem "Hadi bir pişirimlik kahve iste Nimet Ablandan " dediğinde fincanı kapar koşardım. Uzun uzun bakardım kırmızı ayakkabısına." Böyle ayakkabısı olan kız evde mi kalır hiç? " derdim içimden. Çiçekli eteğinin altına giyerdi, yürürken hep aynı ritmle sağa sola savrulurdu eteğinin uçları.

Kendi kendime söz vermiştim,büyüyünce ben de böyle topuklu kırmızı bir ayakkabı alacaktım yürürken tıkır tıkır ses çıkaranından :)

Aradan onca yıl geçmiş,düşündüm, dolapta siyah, beyaz, krem, mavi ve daha bir çok renk ayakkabım var. Fakat bir kırmızı ayakkabı almamışım. Neden? O küçük kızın hayalindeki kırmızı ayakkabıyı sıradanlaştırıp hayal olmaktan çıkarmamak için mi? yoksa kırmızı ayakkabıları olan kadınların büyüsünü bozmamak ve o kadınları hep özel kadınlar olarak hatırlamak için mi? Kırmızı ayakkabısı olan bütün kadınlara selam olsun.

Mesiha İREHAN