Kırmızı elbiseli kızın penceresi

Kendimi ya da yaşadığım hayatı ciddiye almaya başlıyorum. Yok yok ben büyüyorum galiba. Bir tomurcukken çiçek açmak gibi. Bazen yalnızlığıma bazen de yalnızlığımın içindeki bene isyan ediyorum. Ben olmaktan çıkıyor o da bazen bana isyan ediyor. Keşke, kendi kişiliğimizi ya da yaşadığımız hayatı seçme şansımız olsaydı. Olsaydı da ne yapardık acaba? Bazen de doyamadan biri elimizde alıp gidiyor hayatı. Dur diyemeden...

Kendi sessiz çığlıklarımın içinde baş kaldırıyorum, sonra da kendiliğimden yine sessizce susuyorum. Sonunda bitti diyorsun bir bakıyorsun ki arkana; yeniden başlıyor bu çember, yeniden başlamışsın.

Yüreğine söz geçiremiyorsun, yürü diyosun ama yüreğin olduğu yerde sayıklıyor.İçinde birşey olmasa da bu böyle. Affetmiyorsun... Affedemiyorsun kendini...

Bir bakarsın kendi kendine aşık olmuşsun, kendi kendine seviyorsun. Onun gözleri senin gözlerinde değil ama senin gözlerin onun gözlerinde. Ömür geçsede bu böyle. Gönlüne git desen de, sevdiğine git desen de. Her gülümseyiş gözyaşı olsada. Kendini böyle yapıp gecelerce ağlasanda, herşey kendi kendine. Yılların hep sana kalmış, paylaştığın yok olmuş. Zaten olan bir şey de yoktu...

Bazen bir kırmızı elbisen olur, bazende elma şekerin. Ama nafiledir bunar. Senin hayatın yok olmuş, senin hayatın kararmışken pencereden bakamazsın. Ne buna zamanın vardır ne de gücün. Zaten pencere sen gelmeden kapanacaktır. O yıllardır açık olan penceren...

Sen yine yıllardır nasıl yalnızsan yine yalnızlığınla kalırsın....