Kırmızı Kurşun Kalemler

Platonik aşklar yaşardık en arka sırasını mabed bildiğimiz ve bir türlü sevemdiğimiz yumurta kokulu okullarda. Not tutmak için alınan haritametot defterlere şiirler yazardık, kırmızı kurşun kalemle. Sıcaklığını dost bilip önüne serdiğimiz hayallere, önce ısıtıp sonra giyindiğimiz önlüklere, hiç soğumayan çaylara, kabuğunu üstüne atıp eve parfüm yaptığımız mandalina kabuklarına sahip çıkardı ihtiyar demir yığını sobalar. Aşı olduğu kolunu sakladığı halde bir yerlere çarpmasına engel olamayan ve hayatının yegane acısını yaşadığını sanan yeniyetmelerken meyvelerimizi paylaştığımız küçük adamların adını aşk koyduk.

Irklarımızın birbiriyle savaştığını bilmeden, okulumuzun üzerinden geçen kamuflaj desenli helikopterlere, söylenilen farklı sözcükler ve şivelere aldırmadan sevdik birbirimizi. Beyaz kurdele tokalarımız, dantelli çoraplarımız ve mavi önlüklerimiz içerisinde süzülen küçük hanımlar olduk. Güneşin parlattığı, rüzgarın savurduğu saçlarımıza sindi memleket kokan o şiirlerin acısı. Ten rengimiz tercüman oldu büyüdüğümüz topraklara. Sadece tenefüs saatlerinden ibaret olduğunu sandığımız zaman girdi aramıza. Büyüdük. Bazen teğet geçti omuzlarımızdan bazen sert darbelerle sallandırdı düşüncelerimizi zaman. Şimdi koca binaların sardığı kocaman şehirlerde güneşin doğuşunu izliyor, o yarını meçhul çocukların her biri. Şimdi uzun boylu esmer delikanlıların gözlerine talip ömürlerimiz. Hala hangi lisanın lügatına mensup olduğu hangi arkadaşımızdan miras kaldığı belirsiz sözcüklere aşina dilimiz. Hala kamuflajlı helikopterler dolaşıyor gökyüzünde ve bir güzel usul usul şiir yazıyor hala not tutmak için aldığı deftere. Kırmızı kurşun kalemlerle.