Kırmızı nokta

Dünya Kupası başlarken genel kanaat, Brezilya ile Almanya'nın finali oynayacağı şeklindeydi. Brezilya reklam yıldızı oyuncularıyla sonuca gidebilir, Almanlar da ev sahibi olmanın avantajını kullanabilir, diye düşünülüyordu.

Fransa'nın Brezilya'yı elediği maçı seyrettiğim akşam, Zidan'lı Fransa'nın finali oynayıp kupayı alabileceğini yazmıştım. Benimki ne bir temenni, ne bir tahmin, ne de kehanete dayalı bir söylemdi. Sadece Zidan'ın, "bu kupayı kazanmalıyız" arzusunu yüreğinde hissettiğini, geride yıllarca unutulmayacak bir iz, hoş bir sada bırakmaya niyetli bir azim ortaya koyduğunu, arkadaşlarını da bu şekilde ateşlediğini görmüştüm.

Zidan ve arkadaşlarının bu coşkulu isteğini, ev sahibi olmanın stresiyle baskı altında kalan Almanya'nın kendini kazanmak zorunda hissetmesinden daha şanslı buluyordum. Nitekim Almanya üçüncülükte kalırken Fransa adını finale yazdırdı.

Son maçı seyrederken, kalbim hiçbir takım için çarpmıyordu. İkisinin de kazanması veya kaybetmesi arasında benim için bir fark yoktu. Sadece "Fransa Kazanır" dediğim için kazanmasını istedim.

******

İnsanlar gelecekte ne olacağını bilemiyor işte. Zidan son dakikalara doğru, belki de atılacak bir golle, dünya şampiyonu bir takımın kaptanı olarak sahalara veda edecek ve yıllarca takımını zirveye taşıyan oyuncu olarak belleklere yazılacakken, bir anlık öfkeye kapılarak yapmaması gereken bir hareket yaptı ve kartı gördü. Ne yazık ki futbol hayatını "kırmızı"yla noktaladı.

Kupanın yanından geçip soyunma odasının yolunu tutarken, aklından neler geçiyordu kimbilir. Bu konuda dışarıdan hepimizin söyleyebileceği birçok şey var. Ama yılların oyuncusunu son dakikada zıvanadan çıkaran şey neydi, onu sadece Zidan biliyor. Belki o da ne yaptığının farkında değil.

Bu da onu yıllarca unutulmaz yapacak gerçi ama... İkisi aynı şey değil...