Kırmızı Oda

Kaşığını çorbaya daldırıp öylece kalmıştın. Ana kokulu, yar kokulu, kardeş kokulu odalarda kaşığını çorbaya daldırmayalı kim bilir ne uzunca zaman olmuştu da hüzün sarmıştı içini birden. Kaşığımı elimden bırakıp, senin tren düdüğü gibi keskin hüznünü duyumsamaya koyulmuştum, sen elindeki kaşığı çorbanın içinde çevirirken. Gözlerini tabağından kaldırmadan, usul usul çorbanı karıştırırken, çorbayı değil, aslında içini yakan sıla hasretini soğutuyordun.

Ben de tren düdükleri ve hüzünlerle büyütmüştüm çocukluğumu... Ama senin hüznün, dağları delecek keskin bir hüzündü.
Bir kaşık aldın çorbandan, içtin. İçin ısındı. Gözlerinin içi güldü. Çorba değildi içini ısıtan.. Isındın işte. Sen ısındın diye sevindim. Sessizce kaşıkladık çorbalarımızı.

"Kapuska da var! Getireyim mi?" diye sordum.

"Yok , sağol.. Çorba güzel olmuş, içim ısındı.. Bir tabak daha çorba alabilirim varsa... dedin.

"Kapuska sevmez misin?" demeye hazırlandım, sustum sonra, demedim.

Kapuskayı çocukken büyümüşler sever, bunu anımsadım. Çocukken çocuk kalmışlar kapuska sevmez; ama onlara öyle ziyafet sofraları da gerekmez.. Bir dilim yağlı ekmek.. bitti. Kapuska olmasın da..

Benim evimde kapuska pişmesine ne demeli? Hiç anımsamıyorum ama birçok nedeni olabilir.

Belki kendimi cezalandırmak.. belki cebimdeki paranın ancak ufak bir lahanaya çıkışması... belki marjinal olmak. Hiç mi hiç sevmediği bir yemeği pişirip, bir hafta boyunca bitirmeye uğraşmak saçmalık değildir de nedir?

Marjinallik çok saçma gelir bana. Ondan öyle dedim. Örneğin, ne zaman İstiklal Caddesinde yürüsem, bir tomar marjinal fotokopisi kılıklı bir kalabalığın içine düşerim. Hiçbiri de kapuska sevmiyordur bunların.. Yine de sırf marjinallik olsun diye, kapuskadan başka yemek yemeyenler de vardır aralarında. Kalabalık bir restoranda sandalyeye bağdaş kurar, ortadaki çukur salata kasesini kucaklarına alıp, kaşıkla salata yerler. Otantik giysiler içinde, babasının çiftliğinde bağdaş kurmanın rahatlığıyla...

Seni kapuska yemeye ikna etmek için hiç mi hiç çaba harcamadım. Bir kez daha kapuska lafı etmedim o gün...
Çok kötü biriyim, ben. Senin yerinde bir başka dostum olsaydı, kimbilir ne diller döker, kapuskanın hiçbir yerde okumadığım yararlarını bir bir sıralardım. Neden? Çöpe gitmesin. Arkadaş hainiyim, işte.

Dahası, "hiç yoğurtlusunu denedin mi? Harika oluyor!" deyip ikinci tabak kapuskayı da doldururdum tabağına. Neden? Çöpe gitmesin. Arkadaş midesi, çöplük çünkü!..

Ama sana kapuska konusunda ikinci bir teklif getirmedim. Değerini bil, demeyeceğim.. değerini biliyorsun zaten. Ben de...
Ülke sınırının ardındaki dostu aramaya giden, ona yalnızca iki adım ötedeyken... onu bulamayıp, geldiği sınırın ardına eli boş dönen... sonra da "sakın üzülme, kutuplara da gidip eli boş dönebilirim dost için..." diyen birinin değerini bilmek romantizm diyenlere hiç laf anlatamam şimdi.

Şimdi burada kapuskadan söz ediyorum. Lahana yani... Beyaz lahana yemeği!...

Bir gün de sen; “ gel, reyhanlı bulgur pilavı yapayım sana." demiştin. Bulgur pilavının en lezzetlisini tattım da reyhanlısını hiç duymamıştım. O gündür bu gündür, reyhan kurutuyorum tepsilerde, biliyor musun? Tabii bu konuda sana yetişmem çok zor..

Ebru atölyenin yanındaki ufacık bahçene reyhan ektiğini söylediğinde "pes!" demiştim.

Kaşığınla o çorbayı karıştırırken neden öyle hüzünlendiğini hiç söylemedin bana. Ben de sormadım. Sormalı mıydım? Yoksa sormamakla iyi mi ettim? İnan bilmiyorum.

Başını kaldırıp şöyle bir çevrene bakmış, "Her şey ne kadar da kırmızı bu odada!" demiştin. O günden sonra, oturma odasının adı kırmızı oda kalmıştı.

Ne güzel parasız günlerdi onlar. Şimdi de parasız günlerdeyiz. Ama, bir lira için Çin akrobasisi yapılan günler, bugünler...Hatta elli kuruş için... Hem de döşemeleri cilalı, kocaman iş yerlerinin burnundan kıl aldırmayan patronları yapıyorlar böyle kuruş hesaplarını.

Neredeyse acıyorsun adama... Seni, yirmi bir buçuk lira ücrete razı etmeyi başardığında rahatlıyor, kentin kalabalığından, araba park edecek yer, insanlarda da ahlak kalmadığından, “Allah seni inandırsın, daha dün galeriden gıcır gıcır aldığı arabayı kim bilir hangi sütü bozuğun çizdiğinden” laf açıyor. Krizin bahane olduğunu, her şeyin aile terbiyesiyle ilgili olduğunu anlatıyor.

Sense, yaptığın anlaşmanın daha mürekkebi kurumadan, bunu her defasında nasıl başardıklarına şaşarak, kötü bir anlaşma yapmış olmanın ve otobüsü kaçırmak üzere olmanın rahatsızlığıyla kıvranıyorsun. Ne otobüsü... tren, vapur, uçak, minibüs...hayatındaki bütün taşıtları kaçırmışsın. Artık kendini ve sana yük gelen hiçbir şeyi taşıyamıyorsun.

Cebindeki bozuklukları birleştirip bana küçücük bir masa saati almıştın. Kırmızı... "Niye zahmet ettin? demiş" utanmıştım armağanını alırken.. "Kırmızı odaya kırmızı saat yakışır." demiştin.

Ne güzel parasız günlerdi o günler.. Sigara içmeye cesaret edecek kadar sağlıklıydık. Şimdilerde, sokakta içilen sigaranın rüzgarda savrulan dumanından bile rahatsız oluyorum, biliyor musun? Nereden bileceksin?

Son geldiğinde "Bana da bir sigara sarsana!" demeyeceğim kadar durumumun vahim olduğunu nereden bileceksin? Sigarayı bırakmış biri duruyordu işte karşında. Hepsi o kadar!.. Hani “Bir nefes de ben çekeyim” dese, sigaranı uzatacağın bir dost.

İlk kez tütün sarmayı denediğimde çok gülmüştün.. "Ver şunu beceriksiz..."demiş, kendin sarmıştın. Bir ucu böyle ince.. öteki ucu az daha kalın olacak, demiştin. Her defasında unutup, hangi ucundan yakacağımı sorardım sana. Sahi hangi ucundan yakıyorduk?

"Güzel, dupduru, mis kokulu bir çay içmek istersen..." deyip, çay yapmanın püf noktalarını da anlatmıştın, bir gün. Unutkanlığımın arkasına sığınıp bütün çayları sana yaptırıyordum. Sakın üşendiğimden sanma...Şöyle ağız tadıyla bir çay içelim diye!.. Ağız tadıyla içtiğimiz o “bahane çaylar”ı özlüyorum. En çok da seni ve dostluğunu...

Sen dostsun... dost kıtlığında, az şey mi bu?

Zelin Artuğ, Ekim 2009, Yeryüzü