Kırmızı siyah skoç battaniye egemenliğine son

Birinci kalite, yumuşacık, üstelik kırmızı ve siyah, yani en sevdiğim renklerde. Ona dokunduğunuzda karşı konulmaz bir biçimde dokunmaya devam etmek istiyorsunuz. Ardından da tahmin edeceğiniz gibi dünya yansa umurunuzda olmayacak, top atılsa duymayacağınız adıyla müsemma bir uykunun koynuna süzülüveriyorsunuz.

Fakat dün gece anladım ki kendimi insomniak sanışımın sebebi de onun o dayanılmaz cazibesi…

Bir haftadır saymadığım koyun keçi kalmadı, çite takılıp düşenleri bile atlamadım. Ama yok… Bir damla uyku girmiyor gözüme… Önce dalıyorum bir saat kadar, sonra sanki beni bir şey uyandırıyormuş gibi uyanıyorum ve mümkün değil bir daha uyuyamıyorum. Ilık süt içmeyi, gece vakti ıhlamur, papatya türü bitki çayları demlemeyi bile denedim ama hiç biri çare olmadı.

Fakat dün gece bir haftadır yaptığım bir şeyi yapmadım. Akşam yemeği sonrası salondaki kanepede o ipeksi dokusuna karşı koyamadığım skoç battaniyenin altına kedi gibi kıvrılıp şekerleme yapmadım. Gece de her zamankinden bir yarım saat geç yattım. Bir uyandım ki sabah olmuş… Süper… Nasıl da dinlenmişim, nasıl da zindeyim…

İnsanın uykusunun kaçması öyle kötü bir şey ki… Başlangıçta, oh ne güzel demek daha az uyku yetiyor bana, diye sevinirken sabahları yorgun kalktığınızı fark edince bir şeylerin yolunda gitmediğini anlıyorsunuz. Öyle de garip bir durum ki o saatte hiçbir şey meşgul etmiyor sizi. İçinizden hane halkının tümünü uyandırmak geçiyor, zor tutuyorsunuz kendinizi. Artık iradi olarak sakarlık yapıp gürültü olsa, birileri uyansa, iki laf etsek hilelerine bile başvuruyorsunuz… Komedi bir tip oluyorsunuz kısaca.

Demek ki tüm kabahat battaniyenin. Ne yapmak lazım? Elbette o göz alıcı renkleri ve ipeksi dokusuyla üzerimde kurduğu egemenliğe bir son vermek lazım. Battaniyeyi derdest edip gözümün görmeyeceği bir yere kaldırmak lazım. Ne de olsa her şeyin bir bedeli var…