Kirpi Namık

Saatli Maarif Takvim yaprakları 1975 yılını gösteriyorken, öğretmen adayı bir öğrenci iken; Manisa’da izcilik, hemen ardından Gemlik Küçük Kumla’da deniz kampı var gündemimde.
Çadırlarda keyifli ve harika bir kamp hayatı, coşkulu, güzel anılarla geçen yaz günleri, deniz, balık, yakamozlar, sayısız anılar, dostlar, arkadaşlıklar.

Bir gün kampta, yüzme dersinden sonra öğle uykusu molası verilmişti. O gün yine müthiş bir sıcak ve çadırlarda yorgun bir şekilde uyumaya çalışıyoruz.

Birden yan çadırdan “ya bu benim kaderim mi? Niye hep beni buluyor” diye bir arkadaşımız dövünüyor, sövüyor, söyleniyor.
Üzücü bir haber aldığını düşündük ilk an, ama öyle olmadığını hemen anladık.

“…………. sineği, başka konacak adam mı yok”
Arkadaşın burnuna, yatarken bir sinek konmuş ve onu uyandırmış. Kaderine küsmüş yine. Böylesi halleri vardı işte. Biz o sıcakta ve yorgunlukta sinekleri elimizle kovmaya, kalan zaman içinde uyumaya çalışırken; arkadaşımız olaya fena şekilde içerlemiş. Sineğin ikide bir kendisine konmasına, kanatlının inatlaştığını da düşündüğünden olacak fena bozulmuştu anlaşılan.

Her olayı, esprileri çok fazla ciddiye alan, her olaydan bir kıl çıkaran, ürkek, yalnızlığı seven, izci ateşi sohbetlerine rağbet etmeyen, yeri geldiğinde “ senin lafın bana batıyor” diye de karşısındakine açık yürekle fikrini söyleyebilen alıngan bir kimlikti Kirpi Namık

Demem o ki; saçları o zamanlar kirpi misali diken diken olan arkadaşımla yıllar sonra, geçtiğimiz hafta sonu Kdz.Ereğli’de büyük bir tesadüf eseri karşılaştık.

O kadar içten samimi ve kendisiyle barışık bir insan oluvermiş ki inanılır gibi değil. Çocukları ile birlikte bir cafede hem çay içtik hem de okul yıllarından konuştuk. Zaman benim gibi onu da değiştirmiş. Diken görünümündeki saçları ağarmış, yüz çizgileri belirginleşmiş, kilo almış ve bir de gözlük takmıştı bizim Kirpi Namık

Onu bu haliyle pozitif, cana yakın ve yüreği sevgi dolu görünce kirpilerin hikayesini anımsadım tebessümle.

“Eski zamanların dondurucu bir kışından bütün hayvanlar çok etkilenmiş, büyük kayıplar vermişler. Ama en çok kayıp veren kirpilermiş. Çünkü onların pek çok hayvan gibi kalın kürkleri yok, kendilerini sıcak tutması zor olan dikenleri var. Bu durumdan en az zararla kurtulmak için kirpiler meclisi toplanmış, çözüm aramaya başlamışlar.

Tartışa, konuşa ve nihayet gece olunca, tüm kirpilerin bir araya toplanmasına, birbirlerine yakın durarak geceyi geçirmelerine karar verilmiş. Böylece kirpiler birbirlerinin vücut sıcaklığından yararlanacak, aralarındaki hava akımını önleyerek donmaktan kurtulacaklarmış.

İlk geceki deneyimlerinde bunun işe yaradığını görmüşler. Ama başka bir
problem çıkmış ortaya. Üşüyen kirpiler birbirlerine fazla yaklaştıklarından
yaralanmalar gerçekleşmiş.

Daha sonraki gecelerde yaralanma korkusundan birbirlerinden uzak durmuşlar ama bu seferde donmalar meydana gelmiş.

Ne var ki, her gece kah uzaklaşa kah yakınlaşa, deneye yanıla birbirlerinin
vücut sıcaklığından yararlanacak kadar yakın, ancak birbirlerini incitmeyecek kadar uzak durmayı öğrenmişler”.

Demem o ki; biz insanların da uzun ve can yakıcı dikenlerimiz var. Belki de hayata karşı duruş tarzımız, filtrelerimizdir bunlar. Bazen faydalı, belki de zararlı alışkanlıklarımız oluverirler bir anda.

Kimseleri yaklaştırmıyoruz yanımıza çoğu zaman. Benim dikenlerim batmasın ya da onların dikenleri değmesini düşünerek. İşte sırf bu yüzden yalnızlığı seçtiğimiz de olmuyor mu? Filtrelerimiz ön elemeyi yapmadan özel dünyamıza, yaşam alanlarımıza, kimseleri sokmuyoruz.

Ne var ki, sıcaklık ancak yakınlaşmakla mümkün.

Birbirini incitmeyecek kadar uzak, hayatın soğuk zamanlarında üşümeyecek kadar da yakın olmayı öğrenmeliyiz.
Aynen kirpiler gibi..

Kirpi Namık ise;
- “Kesinlikle kirpilerle konuşmuş, ya da soğuk bir gecenin ayazında onları izlemiş olmalı”..
- “Bundan eminim”.