Kış Hüznü...

Böyle zamanlarda, bütün KADINLAR üşür mü?

Ya ERKEKLER?
…

Varlığını unuttuğu iki fotoğraf düştü özel notlar aldığı düzensiz kâğıtların arasından...

Arkasına baktı, tarih atmamıştı, ama çok iyi hatırlıyordu:

Yıllar önce, Nisan ayı, günlerden Perşembe ve şarkıların sarhoş ettiği büyülü bir bahar gecesiydi…

Ve Şubat ayı, yine günlerden Perşembe, yağmur ve fırtınanın şehri teslim aldığı gri bir kış günüydü…
…

Uzun geceye, anıların sıcaklığı düştü ama o, üşüdü...

Oda mı soğumuştu, yoksa dışarıda kar mı vardı?

Pehh!...

Yaşadığı kente hiç kar yağmazdı ki!…

Unutmaya çalıştığı, belki de unuttum sandığı şeyler, görünmeyen bir güç tarafından zihnine serpiştiriliverdi…

Hatırlamak, diğer insanları da üşütür müydü?
…

Ayaz gece, puslu aydınlığa karıştı.

Güneşi gecikmiş sisli sabahta, ufka gri-mavi bir tül indi.

Lodos, dalgaları kovaladı önce, kıyıyı köpükledi, kum tepeciklerini alabora etti.

Dalgalardan mı, yoksa balıkların çığlığından mı böyle gürültülüydü deniz?

Sahil, inadına ıssızdı, inadına mahzun ve inadına sessiz…

Uzaklaşırken, ayağının altında ezilen kış otlarının kokusunu, iyot kokusundan ayrımsadı.

Farkında olmadan üstüne bastığı salyangozun çıtırtısıyla irkildi...

Ve uzun zamandır köşe bucak kaçtığı hüznün soluğunu, ensesinde duydu...

Kaçışı, hüzünden mi, yoksa mutluluk için acı çekmekten miydi?

BİLEMEDİ!…

Tepesinde dolanıp duran melankoliyi, elinin tersiyle dağıtmaya çalıştı…

Tıpkı unuttuğu fotoğraflar gibi unutmuştu, kışın hüzne davetkârlığını, kış hüznünü!...

Zihninden, yüzlerce şey geçti, yüzlerce cümle, yüzlerce sözcük, yüzlerce kere aynı yüz…

Tanrım, ne çok şey hatırlıyordu!...

Beklenmedik bir zamanda, unuttum sandığı bir an, bir durum, belki bir yaşanmışlık, belki bir konuşma, en ince detayına kadar nasıl da aklına geliveriyordu(!?)

Biraz daha ÜŞÜDÜ...

Yaşadığı kente hiç kar yağmazdı...

Ve yüreğine yağan bu soğuk tanecikler, kar değil olsa olsa kış hüznüydü..

Merak etti:

Diğer KADINLAR da onun gibi hüzünle üşür müydü?

Ya ERKEKLER ?