Kış ortasında ayçiçekleri

Bu gün 28 Aralık Pazar 2008. Şöyle bir dolaşalım dedik eşimle. Seyhan Gölü’nün karşı kıyısına geçtik. Menekşe Köyü’ne doğru yeni yollar açılmış. Birbiriyle iç içe geçmiş sözde villa inşaatları mantar gibi çoğalmış. Menekşe Köyü tarihten silinecek besbelli.

Yol kenarında marul ve lahana tarlaları uzanıyor. Buğdaylar yemyeşil, toprağı kapatmışlar. Uzaklarda dorukları karla kaplı Toros Dağları gözüküyor. Baraj gölü mavi mavi parlıyor.

Sonra şarampolde çiçek açmış günebakanlar (ayçiçekleri) takılıyor gözüme. İnanasım gelmiyor. Hemen fotoğraflarını çekiyorum başkaları da inanmazlar diye.

Tanrı su vermiş. Toprak vermiş. Güneş vermiş. İnsanoğluna işaretler göstermiş. İşte kış ortasında çiçek açan bu günebakanlar da bir işaret. Ama kim baka, kim anlaya.

Çelişkiye bakın ki insanlar aç Çukurova’da. Caddelerde dilenci kılıklı adamlar, yankesiciler, dolandırıcılar dolaşıyor. Köylü emmim kahvede kumar oynuyor. Umudunu kesmiş ekmekten, biçmekten.

Ülkemi yönetenler ise onlara balık tutmayı öğretmek yerine balık sunmakla meşguller. Habire kömür, yiyecek paketi dağıtıyorlar oy karşılığında. “Kömürü kim verirse oyum ona” diyor arkasızlar ve hırkasızlar. Aydınlar ise darmadağın.

Karabulutlar dolaşıyor Adana’nın üstünde kalitesiz kömür yüzünden Alçak mahallelerde oturanlar günbegün zehirleniyor. Sanayi durdu, toprak unutuldu. İşsizlik çığ gibi büyüdü.

Ezberlenmiş ezberler sürekli pekiştiriliyor. Bal tutup parmağını yalayanların öyküsü dolaşıyor ortalıkta.

Doğa haykırıyor. Kış ortasında kaçıntı ayçiçeği tohumları çimlenip boy vermişler yağmuru görünce. Çiçek açmışlar. Ben “işaretim” diyorlar yapılabileceklere dair gelip geçenlere.

Başka görenler olmuş mudur bilmiyorum. Görenler olmuşsa bile ben onlardan, onlar benden habersiz.

Yazdıklarım çığlığımdır. Asıl görmesi gerekenler görsün, duyması gerekenler duysun diye.

Ne yazık. Geçmiş için ağıdımız, avuntumuz var ama gelecek için hayalimiz yok.