Kısaca empatik ...

Adam Fawer’in “Empati” isimli kitabını okumaya başladım...

Kafam karıştı biraz, düşünsenize... Sokakta yürüyorsunuz, birdenbire karnınız acıkıyor, delirmişçesine büfeye gidip ne kadar çikolata varsa alıyor yemeye başlıyorsunuz!

Çikolatalar açlığınız bastırmıyor.

Siz içinde bulunduğunuz durumu çözmeye çalışırken, gözünüz duvar dibine büzüşmüş, kir pas içinde evsiz bir adama ilişiyor...

Hiç âdetiniz değilken, nerden aklınıza geliyorsa!

Çikolatalardan ona da ikram ediyorsunuz.

Adam yedikçe siz doyuyorsunuz...

Adam yedikçe mutlu oluyorsunuz...

Bu yazıyı okuyan, hali vakti yerinde, ensesi kalın zengin bir adamsanız (kadınsanız) büyük bir ihtimalle “ Hadi canım olur muymuş öyle şey” diye geçirdiniz aklınızdan...

Haklısınız!

Siz sabahtan akşama kadar deli gibi çalışacak, iş bağlantıları yapacak, gençliğinizi ofis köşelerinde çürütecek sonra başkasını doymadan karnınızı doyurmak mümkün olmayacak!

Peh !

Yalandan kitap işte!

***

Milliyet Blog sayfama koyduğum yazılardan bazıları “Yeditepe” isimli gazetede yayımlanıyor...

Gazete sayfalarını bilirsiniz, okunduktan sonra, kese kâğıdı olurlar, külah olurlar, uçurtma olurlar, kayık olurlar yemek masasına örtü olurlar, kolay kaybolmazlar...

Şimdi İstanbul’da boğazın kenarında bir bank getirin gözlerinizin önüne, gazete sayfaları serilmiş, üzerine yüz gram zeytin, yüz gram da peynir konmuş, ekmek ortasından kırılmış, asgari ücretle çalışan iki vatandaş karnını doyurmaya çalışırken bu yazının ilk paragrafı ilişiyor gözlerine...

Ne yorum yaparlardı sizce?

“ Doyurmadan, doymasınlar, güldürmeden gülmesinler!”

***

Günlerdir patlama haberleri yer alıyor gazetelerde, ağlayan, feryat eden, ağıtlar yakan insan kareleri geçiyor ekranlardan, yaralı ve ölü sayıları veriliyor...

Terör lanetleniyor...

Bir insana acı çektirenin, o insanın çektiği acıdan daha fazlasını yüreğinde hissettiğini kurgulasanıza...(!)

Nasıl isterdim bunun gerçek olmasını.

Nasıl dilerdim.

Ateş düştüğü yeri yakmayacak!

Her koyun kendi bacağından asılmayacak!

***

Başkalarının gözlerinden de bakmak lazım dünyaya...

Yaşattıklarımızı, yaşamamız lazım ki, söylediğimiz her cümleye, attığımız her adıma dikkat edelim...

Hissettirdiklerimizi, hissedelim...

Anlayamadıklarımızı, anlayalım...

***

Bu yazı;

“<ı>Empatik <ı>şunun gibi bir şey diyelim ki ben mutfakta soğan soyuyorum, sen de benim yanımda sigara içiyorsun, arada laflıyoruz da ha.... Soğandan benim gözlerim yaşarıyor, seninki de yaşarıyor ya işte buna empatik deniyor doğru mu?” diyenlere ithaf olunur...