Kişinin çizgisi olmalı

İnsanların davranış çizgisi de tıpkı yol gibidir, ya büyük ve geniştir, dümdüz gider, kişiyi hedefine kısa sürede ulaştırır, ya da dolambaçlıdır, keskin virajlıdır, inişli çıkışlıdır, hedefe varmak zaman alır.

Veya ana yolun yanında tali yollara sapmak gerekir, kimi taşlı, topraklı, kimi batak, çamurlu.

Kiminde ise çıkmaza sapılır, bir noktaya gelince kaybolur insan.

İnsanın çizgisi belli olmalıdır, başı ve sonu nerede bilinmelidir. Hedefi olmalıdır, ne zaman nereye sapacağını, nerede, nasıl davranacağını, ne konuşacağını bilmelidir.

Başkaları da bunu az buçuk tahmin edebilmelidir ki, o kişinin tutarlı olduğu görülüp, güven duygusu oluşsun.

Yani kişinin bir hayat felsefesi, bir yaşam çizgisi olmalıdır.

Aslında buna halk dilinde 'adam gibi adam olmak' da denir. Yani özü sözü bir, takiyye yapmayan, sağ gösterip sol vurmayan, yüzüne karşı başka, arkadan başka olmayan. Ve ne olduğunu kendisi de bilen.

Böyle birini bulmak, tanımak ve dost olmak öyle güzel ki. Ama hacı hacıyı bulur Mekke’de hoca hocayı bulur tekkede misali, öyle bir adam bulmak için önce kişinin kendisinin öyle olması gerekir.

İçi kırmızı, dışı yeşil olursa insanın karpuz gibi, yanılgılar da çok olur. Görünüşler insanı aldatır bazen.

Ben namusluyum diyorsa insan, namuslu olmalıdır, ben haram yemem diyorsa, gerçekten yememelidir. Ben dürüstüm diyorsa, dürüst olmalı, dürüst tanınmalıdır. Attığı adımı bilmeli, ağzından çıkanı kulağı duymalıdır.

Ve en önemlisi her türlü haltı yiyip sonra da meydana çıkıp, ‘sizi gidi münafıklar, sizin yüzünüzden kıyamet kopacak’ dememelidir.

Çünkü söylediklerini kimse üzerine almaz, ağzından çıkan her kelime kara zift olur, yağmur gibi onun üzerine yağıp, sahibine yapışır kalır.