Kişisel Gelişim: İnsan bir hazinedir...

Bakarız suratına. “Buda mı adam?” deriz. Önem vermeyiz. Küçümseriz . Oysa İnsan bir hazinedir , içinden neler çıkacağını hiç bilemezsin.

 

Yunus neydi? Karşıdan baksan öyle : Şeyhinin dergahına odun getiren bir gariban. Ama o insan, bütün insanlığın hikayesini , belki şiirlerinde özetleyiverdi. Karşıdaki onun söylediklerinden ne anlayıverdi? Demek ki Anadolu insanı anlamış… Yoksa, yüzyılları aşıp bu günlere gelebilir miydi? 

 

“Acep şu yerde varm'ola

Şöyle garip bencileyin

Bağrı başlı gözü yaşlı

Şöyle garip bencileyin..” (Yunus  Emre)

 

Aslında kendi gözünde bile , o bir garip Yunus’du… Ama anlayan anladı…

 

Bir de Sivas elinden çıkma bir Aşık Veysel vardı. İki gözü küçüklükten beri kör. Görsen acırsın,  dilenci diye eline iki kuruş para sayarsın. Ama Koca Aşık Veysel , Köy Enstitülerinde hocalık yapan bir insandı. Nice şiirler, demeler söyledi de , koca Anadolu halkının gönlünde yer etti.

 

Allah bir gözünü taa küçükken aldı da Yaşar Kemal’in… Taa o yaşlarda damlara düştü. Babasını camide vurdular da sesini çıkaramadı…

 

Sonra ne oldu? Osmaniye’nin Hemite köyünden çıkmış o garibandan, dünya ölçüsünde kocaman bir Romancı; kocaman bir insan çıktı… Nice nice romanlarını o tek gözüyle yazdı. İnsan hayret eder..!

 

Anadolu insanı hele… Karşıdan baksan neyin ne olduğunu hiç anlayamazsın. Ama oturduğunda, sazı eline aldığında, öylesine devleşir ki, öylesine şiirler, demeler söyleyebilir ki, hayret edersin..! Bütün bunlar şu küçücük insandan mı çıkıyor, dersin .

 

Şimdi , Simyacı’dan bir anekdot : 

 

“Simyacı, kendilerine soyan eşkıyalara, dokunduğu her şeyi altın yapan taşı ve ebedi hayat suyunu gösterir. Eşkıyalar gülüp geçerler.

 

Delikanlı, bu kadar kıymetli şeyleri eşkıyalara söylediği için şaşar. Simyacı sebebini anlatır.

"Gözümüzün önünde büyük hazineler olduğu zaman asla görmeyiz onları. Peki neden bilir misin? Çünkü insanlar hazineye inanmazlar..."

 

"Üzerinde yaşadığımız dünya, bizim daha iyi ya da daha kötü olmamıza göre, daha iyi ya da daha kötü olacaktır. Aşkın gücü işte burada işe karışır, çünkü sevdiğimiz zaman, olduğumuzdan daha iyi olmak isteriz." (Paula Coelho)

 

Çoğu zaman karşıdaki insanın bir cevher, bir hazine olduğunu anlayamayız. Ne zamana kadar, o insan kaderin ona çizdiği rolde, belli bir aşama gelindiği zaman ortaya çıkar ve yapacağını yapar. Çevresini ve dünyayı öylesine değiştirir ki, hiç kimse daha önce ona bu rolü yakıştıramamıştır. Ama o belki de bu dünyaya görevlendirildiği işi yapmak için gelmiştir. Çevresini, ve dünyayı  şaşkın bakışlar arasında değiştirir ve gider.

 

Arkasında şaşkın bakışlar kalır. Zaten anlamak istemeyenler onu ebedi anlayamazlar. Anlamaya çalışanların gözünde ise o öteden beri güneş  gibi parlamaktadır.

 

Bir ailenin iki çocuğu olur. Ailenin reisi daima çocuklardan birini daha çok tutar. Ona her şeyi yakıştırır : “O büyük adam olacak ..” der..  Onun için yüksek yüksek mevkiler , düşünür. Zengin olacağını, yaşlılıklarında kendilerine bakacaklarını hayal eder. 

 

Ama ne gezer? Heyhat… Bazen hayatın oyunları tam tersi olur. Kendisinden çok şeyler umulan genç, hayat yollarında kaybolur gider ; diğer yandan ailenin en küçük oğlu umulmayacak işler başarır ve ailenin medarı iftiharı olur. 

 

Ne demiş atalar : “Umulmadık taş, baş yarar..” 

 

Hayatta öyle, karşıdaki insana iyi bak. Onun içindeki hasleti, gücü, hayalgücünü, iradeyi görebiliyor musun. Bir bakışta onun zekasını ölçebiliyor musun? Güç değil mi?

 

İnsan bu! İnsanı, her zaman şaşırtır. Ama bazı insanlar, o karşıdaki cevheri anlamakta mehenk taşı gibidirler. Nasılsa anlarlar. Bu da bir yetenektir. Karşıdakini doğru değerlendirmek hiç de kolay değildir…

 

Bakma o insana, kolay kolay anlayamazsın. Ama fırsat ver.. Sana kim olduğunu göstersin. Binlerce insanımız hayat yollarında heba olup gitmektedir. Çünkü onları anlayacak; yerinde değerlendirecek insanlar yoktur. Eee.. Ne demişler atalar : “Taş yerinde ağırdır..” İnsanın kıymetini bilen bilir.

 

Hadi bakalım bu devran da böyle dönsün. Allah kabul etsin.