Kıskan ey insanoğlu

Bir köpek yerde yatıyor, zehirlenmiş. Başında diğer köpekler, hele biri dayamış kafasını arkadaşının kafasına.
Yer? Neresi olduğu farkeder mi? Hayvanların yüreğinin, kanının, duygularının olduğunu unutan bir yer işte...Yüzyıllar önce ehilileştirdikleri, sürülerine bekçilik etsin diye besledikleri fakat şehirlere göçlerinden sonra arkalarından gelen bir can dostlarını unutan insanların yaşadığı bir yer işte. Modern şehirleşmeyi köpekleri kısırlaştırma yerine zehirleme ile eş tutan her hangi bir yer işte.

Manzaraya bakın ki duygularını giderek yitiren insanın yerini zehirlenmiş arkadaşının başını ayaklarının arasına şefkatli bir şekilde almış ölüme giden arkadaşı için son bir şey yapmaya çalışan bir köpek alıyor, başını koyup ölmekte olan arkadaşının başının üstüne. Manzaraya bakın ki artık insanların arasında bitmiş bir arkadaşlık duygusunun dersini veriyor şehir çöpüymüşçesine zehirlenip toplanan köpeğin biri.

Aslında her şey böyle bir manzarayı anlayabilmekle başlıyor insan türü için, bu bakış açısıyla yaşadığı için bitiriyor Dünya'yı, bu bakış açısıyla karartıyor başkaların yaşam hakkını ve bu bakış açısı ile bir köpeğin güzel duygusallığının yanında küçülüp gidiyor. Yer neresi mi? Ne farkederki, kıskandım diyebiliyorum bu köpek dostluğunu; Hav Hav Hav....