Kıskançlık zor zenaat

Bu kadar pahalı olacağını tahmin etmemiştim. Gecenin bir yarısı yatağımdan kalkıyorum. Yüreğimin acısıyla bedelini ödüyorum. Kendi kendime “Bu daha başlangıç” diyorum.

İnce bir sızı boğazımdan başlayıp bütün göğsümü kaplıyor. Tükürüğümü yutamıyorum.

Benim ellerimi, benim saçlarımı, benim gülmelerimi istiyorum...

Sımsıkı avuçlarımda tuttuğuma inandığım hayatın güzelliğinin, bir sabun gibi elimden kayıp gittiğini görüyorum.

Tekrar geriye dönüp kafesime dönmeliyim.

Sana inanmıştım.

Bir kerede, bütün mantıklı felsefeleri elimin tersiyle geriye atıp, geleceğe birlikte gidelim diye bir aptallık istemiştim.

Ne kadar kısa zamanda, ne kadar çabuk vazgeçebiliyorsun. Bir başkasının kollarında sabaha kadar dans ederken geride neleri bırakıp, neleri yok ettiğini bilseydin bir adım bile atmazdın...

Bir öykü bile anlatmak istemiyorum. Sana vereceğim her şey, bedelini benim ödediğim malın başkasına sunulmasının aptallığını yaşatacak.

Senin özgürce ve bağımsızca vereceğin karar belki de benim özgürlüğümün başlangıcı olacak.

Hiçbir zaman bir canlının, hele akıllı bir canlının yaşamına yön vermeyi istemedim. Bu çok ağır ve taşınması mümkün olmayan bir yük gibi geldi bana.

Ama seni taşımak istedim, seninde bana yön vermen hoşuma gidiyordu. Peki bu aptalca özgürlük niye?

Artık ellerimi bıraktın. Bu demek ki boş kalan ellerimi nereye koyacağım kararını yeniden verme hakkım var.

Neden sana sahip olma fikrine saplandım. 30 sene yaşadığım ve doğru doğru yaşadığım mantıklı hayatımı bırakıp duygusallığın engin denizinde seni severek, bana bağlanarak, sana sahip çıkarak yeni bir hayat kurdum.

Her türlü ve şimdi yaşadığım acıyı çekeğim, bilerek bunu kabullendim.

Fakat aynı acıyı sana da yaşatacağım. Hem de on mislini. Çünkü sana defalarca söylemiştim. Bana acı çektirirsen bunun intikamı korkunç olur demiştim. Kesinlikle gözyaşların bende merhamet uyandırmayacak.

Şunu da unutma aslında intikam alırken, bana attırdığın yanlış adım sonucu kaybettiğim 5 senenin intikamını alacağım... Çünkü ben kendi halimce yaşarken sana güvenmeyi bana öğrettin. Güvenim sonucu duygularım elinde oyuncak oldu, senin onları kullanmıyacağını düşünüyordum.

Fakat bir deli oğlanın minnacık hatırı için her şeyi mahvettin.

Yazık oldu.