Kitabın tam ortasından...

Öyle bir yazı yazacağım ki, korkuyorum! Hayatın tam ortasından, hani derler ya "kitabın tam ortasından", yazacağım diye, hem kalbimdeki dingin suyu bulandırmaktan, hem de beni hiç tanımayan insanlara "inadına" kendimi yanlış tanıtmaktan, korkuyorum!

İlginç bir huy benimkisi, bu noktada kendimi kontrol edemiyorum bazen. Olmadığım biri gibi davranarak insanlarda "negatif" izlenim burakmak bana mazoşistçe bir keyif veriyor, sonraları, yavaş yavaş normalleşiyorum, bu bir "kalkan" mı oldu benim için, onu da bilemiyorum. Anlaşıldığı üzere çok sağlıklı bakamıyorum insanlara bu aralar, üstelik yeni tanıştıklarımla birlikte eskilere de böyle saçma sürprizler yapıyorum.

Belki "ortayaş bunalımı" dedikleri şeyi yaşamaya başladım, belki de bu yaşta hala kendimden mutlu değilim, bilemiyorum. Bildim bileli derdim hep kendimle, bir de benim gibi dediğim ama benim gibi olmadığını öğrenince kabullenmemek için hala uğraştığım bir anı yumağı var ki sol göğsümün altında!!!!! sormayın gitsin ne bana, ne de akıp giden zamana...

Offff, canım sıkıldı yine, dalmak istiyorum kitabın tam ortasındaki cümlelerle hayatın merkezine, içimdeki hayal kırıklığının acısı belki de ancak böyle hafifler. Neyse, ben kendim gibi değer verdim hayata ve kalbimdeki yaralara, onlar kendileri gibi, demekki acıtmamış kimseyi bendeki yaralar kadar, yine de bana dair ne varsa hiçbirini kimseye vermeyeceğim, bencillik yapıp cebimde götüreceğim bu hayal evreninden ama bir şiir borcum var hala yüreğimdeki yaraya ve hayata, onu da ödemeden gitmeyeceğim...