Kitap aforizmaları

Kitapları neden bu denli seviyorum? Bu biraz da hayvan sevgisine yönelik soruya benzer: İnsanlar, insanları sevdiği, yoksa sev(e)mediği için mi hayvanları sever? Her ikisi de olabilir. Doğuştan gelme bir insanları sevme özrüm olduğunu sanıyorum.

Ailem dahil, bundan yakınan kişi çok olmuştur. Kendi hesabıma, gerçek sevgiyi yaratma çabasının, insanların dünyasında değmeyecek bir savaşım olduğu kanısındayım. İnsanlara iyi davranabiliyorum ve bana yetiyor. Kitaplara karşı sevgim ise, mağara resmine karşıki sevgi ve benzeri: Oradadır, görürsün, arkaiktir, ilkeldir, çarpıktır ama düşüncedir. Bugüne dek karşılaştığım tüm kitaplar, deha sayılanların başyapıtları bile, bana eksik ve yetersiz gelmiştir. Evrimde yol alınacak binlerce yıl daha var. Kitaplar varolan yolları yarattı ve var olacaklara da zemin hazırlıyor. Herhalde çelişkim burada: Düşünce sevilir mi?

Okumak bana hep düşman kazandırdı. Kardeşlerim, arkadaşlarım, sevgililerim; çeşitli nedenlerle, onlardan daha bilgili olduğum ve onlara ilgisiz olduğum için okumamdan hoşlanmadılar. Oysa eğitimli bir kesimde yer aldığım için okumak sözde hep övülegelmiştir. İnsanların okumayı yaşamlarına yerleştirebildiğine hiç tanık olmadım. Okumaktan hep söz edilir ama hiç eylenmez. Eyleyen biri ise, eylemediklerini onlara kanıtladığı için, hoşnutsuzluk tepkisi yaratır.

Okumak, 35 yıllık birinci yarıyolum boyunca yaşayamıyorluğuma panzehir olarak bana hep umut verdi. Şimdi ise ikinci yarıyolumda, yaşayabiliyorluğuma karşın, artık kalıcı umutsuzluk veriyor.