Kıyamet yolcusu kalmasın!..

İşten çıkınca malesef servis olmadığı için minibüse binmek zorundayım. Hemen hergün bir macera, yazsam kitap olur herhalde.

Başından belliydi şöförün ruh halinin pek iyi olmadığı. Gidiyor adam kapı açık, ben şimdi boşuna durmayayım siz atlayı verin demeye getiriyor işi. O gidiyor biz binmeye çalışıyoruz. Neyse kolumuzu bacağımızı kırmadan bindik.

Aman Allahım!..Ralliyemi katıldı bizim minibüs, yoksa ben kötü bir rüyamı görüyorum.Uçuyoruz adeta.Minibüs birden karaşimşeğe dönüştü.Bindik bir alamete gidiyoruz kıyamete...Durum özetle budur işte.

Herkes çığlık çığlığa.Şoför bizdende çok bağırıyor.Hemde ne diyor, 'Otobüsü geçmeliyim tüm yolcuları toplayacak'.Biz canımızın derdindeyiz adamın derdine bak.Zaten minibüs dolu yeteri kadar, Allah gözünü doyursun.Eyyy para , sen nelere kadirsin.İnsanın aklını başından alacak kadar güçlüsün.Napolyon ne kadarda haklıymış, geçte olsa anladım napolyoncuğum bizim minibüsçüden bahsettiğini.

Bu arada otobüstekilerde bağırıyor.Yan yana bitişik gidiyoruz hemde karşı şeritten.Her an biri gelip bize toslayabilir.Otobüstekiler tabi korkudan değil minibüs şöförüne kızgınlıklarından bağırıyorlar.Tabi bizim minibüsçünün derdi başka bunları duyacak vakti yok.Otobüsçü kenara çekiyor bu kafayı sıyırmış minibüsçüye yol vermek için.

Bu kezde öyle bir gidiyor ki, bir sağa bir sola yatıyoruz.Ayağa kalkıp yürüyüp kapıya ulaşmak bayağı zaman aldığı için bu savrulmada, birkaç durak öteden harekete geçmek gerekiyor.Zaten işin enteresan tarafı minibüsün hergün kalabalık olduğu halde, daha yolu yarılamadan boşalmasıydı.Hatta inen bir kişi, ' tövbe binermiyim bir daha hiç minibüse', diyordu.Ben ve benim gibi bir kaç ölümüne susamış yada eve geç kalmış zavallı kalmıştı minibüste.

Neyse inme vakti geldi ama bu şöför frenin yerini bilmiyor galiba.Kapıyı açtı inmem için ama hala gidiyor.Dursana kardeşim sinekmiyim uçupta ineyim.Akşam vakti kıracaksın bi tarafımı.Ben inemiyorum o duramıyor derken, atıverdim kendimi aşağıya.Hemde gözlerim kapalı.Çünkü gözlerim açıkken cesaret edemezdim.

Neyseki biraz sendeledim ama düşmeden toparladım.Alışıyorum galiba.

SevgiliMinibüsçü, Otobüsçü Beyefendiler!
İnsan taşıyorsunuz, hatırlatmak istedim, unutmuş gibisiniz.Biriniz hakaret eder, biriniz çocuk azarlar gibi bağırır, biriniz aracı durdurma tenezzülünde bile bulunmaz.Paramızla rezil oluyoruz yahu.Bakın kafamı kızdırmayın.Binerim binmesine mecburum size çünkü.Ama para vermem, vermiş havalarına girerim haberiniz olsun.Hiç değilse paramla değil, para vermeden rezil olurum.Karar sizin.