Kıyıya vuran İnsanlık?

Fotoğraf hiç konuşur mu? Demeyin!

Konuşur efendim! 

Hem de en sesli sessizliği ile konuşur...

Anneysen, önce kendi çocuğunu koyarsın o fotoğrafa ve öyle bakarsın.

Ya da bakamazsın... Yüreğin dayanmaz çünkü, o minicik bedenin çektiği acıları düşünmeye. Çocukların dini, milleti, ırkı olmaz. Çocuktur o. Biz yetişkinlerin kirli dünyasından, hangi saçma sapan bir amaç uğruna öldüğünden bihaberdir. Her türlü ideolojiden uzak, günahsız bir melektir. Biz büyüklerin savaşından ne anlar, hatta ne bilir ölümü...

Belki, o da arabalarla oynamayı seviyordur diye geliyor aklıma.

Belki de, arabaların tekerleklerinin dönüşü onun da hoşuna gidiyordur, hı? 

Şimdi, 'oyuncakları ile oynamalıydı!' diyorum.

Sonra, kimbilir 'hangi anne-babanın umudu, hayalleriydi...' diye geliyor aklıma. 

Belki de, 'onun geleceği içindi; ölümü bile göze alarak gitmeye çalışmaları' diyorum. 

Sonra, "İn-san-lık!" sözcüğü takılıyor aklıma...

Ve diyorum ki, benim için insanlık: Yalnızca, sekiz harf ve üç heceden oluşan, bir araya geldiğinde ise, hiçbir şey ifade etmeyen, içi bomboş bir, 'kavram'... 

Şimdi fotoğrafı siyah-beyaz yapıyor ve yazıma iliştirip, bitiriyorum. :(

Sevgiyle kalın...