Kız çocuğu

Küçük bir kız cocuğuydum. Bu yaşa gelmeden önce küçük olmam gerekiyordu zaten :)

Bir ablam vardı. Bir de bebek. Dedem, ben, ablam ve o bebek resim çekilmiştik birlikte. Hani hala salonumun fotoğraf köşesinde duran, kırmızı kadife takımlı resmim.

Bebek ablamın bebeğiydi. Benim bir bebeğim yoktu. O yüzden bebek daha cok onun önündeydi fotograf karesinde. Aslında herşeyimizi paylaşmamızı söylerdi annem, babam bize ama bunu öğrendigimizde 30 lu yaşları aşmıştık. Kendi çocuklarımıza paylaşmayı öğretmeye çalışıyorduk.. Biz haylice geç kalmıştık!

Zeliha’nın sarıldığı gibi bir bebeğim olmadı hiç benim. Annemin eski ince çoraplarından bebekler yapmaya calışırdım. İçlerine pamuk doldurup, sarı yünden saçlar dikerdim iğneyle... Ama ablamın taaaa Almanya lardan gelen bebeği gibi gerçek bir bebeğim olmadı benim. O yüzden Zeliha gibi sarılamadım o bebeğime..

Küçük bir kız çocuğuydum.Öğlenleri uyuyarak büyüyordum, erkek gibi 9 kiremit oynardım akşam ezanına kadar sokakta. Kese yoğurdu sürerdi anneannem ekmeğin üzerine, bir de kırmızı biber ekerdi. Onu yerdik peşimizde bir sürü çocuk.

Bir ablam vardı, onun da Almanya’dan gelmiş bebeği.

Dedemin aldığı bayramlıklardan, mavi fırfırları olan, eteği dönen bayramlığı da ablama verdiler. Baklava desenli düz eteği olan bayramlıkta benim oldu. Onu isterim dedim, olmaz dediler. Sustum. Uysal bir çocuktum.

Ablamın bir bebeği ve mavi fırfırlı bayramlığı vardı. Kıskandım.

Paylaşmayı öğrenmeden önce, kıskanmayı öğrendim.