Kızgiller Oğlangiller

En sonunda olan oldu, ben de senaryo yazdım. Nasıl acıklı, nasıl heyecanlı anlatamam. Yok canım, anlatırım, ne olacak. Olur da birileri hırhızlamaya kalkarsa da şahidim sizsiniz, senaryo şahsıma aittir. Tamamen my koprayt rezerve yani. 

Şimdi, iki sevgili varmış, "el bize kurban, biz bize kurban" şeklinde mutlu mutlu yaşayıp giderlermiş. Gel gör ki oğlanın haddinden fazla zengin olan burnu havada ailesi kızı istemezmiş. 

Oğlangillerin saray ufağı evlerinde dövüş dalaş eksik olmazmış. Beyaz önlüklü, topuzlu kafalı hizmetçiler nereye saklanacaklarını şaşırırlarmış. 

En sonunda muhallebi oğlan, ailesinin kendisine münasip gördüğü, ecnebi illerde tahsil görmüş, küçük dağları restore etmiş havalarında dolanan bir kızla evlenir. 

Evlenir evlenmez de viskinin kapağını açar. Açış o açış. Bildiğin alkolik olur bu. Ama gelin hanıma ne dert. Ona konken olsun, şen partiler olsun, gerisi lazım değil. 

Öte yandan terk edilen hanım kız, iş hanım kızı olmuştur. Çalışmış çabalamış, zepzengin olmayı başarmıştır. İntikam ateşiyle dört dönmektedir, ve, aradığı fırsat, ayaklarının ucuna düşer. 

Neyse efendim, oğlangiller, iflasın eşiğine gelince, onları kurtarıp kurtarmamak hanım kıza kalır, ama avuçlarını yalarlar. 

İş hanım kızımız, bunlara önce gözü yaşlı sitemler eder, sonra da "işte kapı, bu da altın kulpu" diyerek yol gösterir. 

Oğlangiller de "dalmaçyalıdan ve hemcinslerinden" beter pişman olurlar işin hülasası. 

Nasıl ama? Aşk desen var, ayrılık desen var, gözyaşı gani... Daha ne olsun? 

Yaptığım iyiliğin farkındasınızdır umarım. Şimdi bu senaryo dizi olaydı, ohooo... Reklam üstüne reklam, özet üstüne özet, tekrar üstüne tekrar. En aşağı 6 ay peşinden koştururdu. 

Ama eksik olmayayım, iki üç lafla başından sonuna anlattım gitti. Yeter ki zaman hikayeden akıp gitmesin. Yazıktır.