Kızıma...

02 Şubat 2011 Çarşamba sabahı henüz annesinin karnında 18. Haftasını doldurmuş kızım’a yazmak istedim…

Beş duyu organımla henüz hissedemesem de var olduğunu bildiğim minik kızım daha minik ellerine dokunmadan teninin sıcaklığını hissetmeden kokunu içime çekmeden bana hissettirdiklerin sana merhaba diyeceğimiz gün ve sonrasında neler hissedeceğime dair ipuçları veriyor bana keşke tarifi olsa kelimelerim yetse anlatabilmeye…

05 Şubat 2011 Cumartesi;

Artık ultrasonda gördüğümüz hareketlerini annenin içerisinde yaptığın egzersizleri elimle hissedebiliyorum Güzel kız’ın kızı, kızımız… Hayatının belki de en emniyetli yerinde büyümeye devam ediyorsun umarım Allah yardımcımız olsun sağlıkla gel katıl aramıza, renk kat yaşantımıza. Minikliğine rağmen sağ salim aramızda olma mucizen için Allah’a şükranlarımızı sunalım bizlerde.

Ufacık kıyafetlerin var şimdiden senin gibi koktuğunu düşündüğüm, henüz hummalı bir hazırlık içine girmedik gelişinle ilgili ama merak etme sen gelene kadar biz hazır oluruz sakın aklına getirme anne ve babam beni düşünmüyorlar diye. Emin ol daha şimdiden sabah seni anneni nasıl bırakıp işe gideceğim diye düşünüyorum.

Heyecanlıyız sen bizden oluşan, muhtemelen yine bize benzeyecek kızımız olacaksın… Aslında öğretilecek anlatılacak çok şey var kızım merhaba diyeceğin Dünya ile ilgili ama bu ilk yazının içerisine bunlardan bahsetmek istemiyorum sana. İlk nefesinle ciğerlerine dolacak oksijen sonrasında Allah bizlere izin verdiği sürece hep yanında olacağız, öncelikle insan olabilmenin yolunu göstermeye calisacagiz annen ile birlikte. Kendi doğrularımızla sınırlamayacağız hayatını bakış açını, her yönüyle göstermeye yaşatmaya calisacagiz içinde bulunduğun dünyayı.

Bizler şanslı çocuklardık bir dediğimiz iki edilmedi, el yordamıyla hazırlanmış hayatlar ya da ailelerimizin istediği kişiler olarak büyümedik. Birey olmamıza izin verildi, dar bakış açılarının içinde kaybolmamız toplumsal çıkmazlara girmemize izin verilmedi. Şanslıydık anlayacağın bizde bir gün arkana dönüp baktığında şanslı bir çocuk, genç oldum annemle babam sayesinde diyebilmen için elimizden geleni yapıyor olacağız.

Hayal etmesi bile güzel kızımla vakit geçirmeyi onun büyümesini, ilk hecelerini, ilk adımlarını, dokunuşlarını, sıcaklığını, aramızda oluşacak görünmez bağı. Yaş farkımız çok olacak maalesef güzel kızım okul, iş derken biraz geç kaldı bizim jenerasyon bizde o gruba dahiliz şu anda ama umarım hep bahsedilen şu jenerasyon farkını yaşatmayalım biz sana.

09 Şubat 2011 Çarşamba;

Geçtiğimiz gün Seni hissedebiliyoruz dediğimde artık beni korkutabileceğini hiç düşünmemiştim minik hareketlerini beklerken avcumun içinde yarattıgın kocaman baskı korkmama neden olsa da iyi olduğunu hissetmek çok şeye bedel.

Daha şimdiden Sevgili Annemi Babamı daha iyi anlıyorum, evham denilen şey de neymiş dediğim ilk gençlik yıllarımın üstünden çok geçmiş olmalı ki bende artık minik kızım’ın sağlıklı olmasına kanalize etmişim kendimi sürekli bir endişe halinde geçiyor olacak önümüzdeki aylarda ve sonrasında da yıllar. Endişelenmeye daha şimdiden başlayınca demek ki evham insanın içerisine istem dışı yerleşen bir durum diyorum bunu can sıkıcı boyutlara taşımamak noktasında kendime söz verip devam ediyorum.

Bu sana hitaben yazılan ilk yazı olduğu için uzatmak istemiyorum Güzel Kızım bazı yazılar senin için oluşacak arşivde olacaklar sadece bazılarını sevdiklerimizle de paylaşacağız.

Annen ile aklımızda o kadar çok şey var ki yetişme sürecin ile ilgili, anlatacağımız çok şey var dürüstlük, inanç, sağduyu, vs. keşke kolay olsaydı sadece anlatmakla bitseydi biliyoruz ki biz senin rol modellerin olacağız uzunca bir süre. Aldığımız bu sorumluluğu birlikte başlayacağımız hayat yolculuğunda nefeslerimiz yettiği sürece yanında durarak sürdüreceğiz.

Bekliyoruz Güzel Kızım seni, Allahın izniyle sağlıkla gel aramıza…