Kızıma...

- Hangi anıyı silerek başlar insan unutmaya? En acı olanı mı yoksa unutması en kolay olanı mı?  ( Kahraman Tazeoğlu – Yaralı )

Eskiden kalma, biriktirdiğim, benim tek mirasım diyebileceğim; kitaplardan, dergilerden gazete köşelerinden sakladığım bir çok cümleler var hayatımda…

Bu bağ evine çekildiğim zaman düşüncelerimi duygularımı harekete geçiren giderken onları da götürmüştüm yanımda…

Şimdi tozlu raflardan yavaş yavaş ama emin adımlarla ne kendimi ne de başkalarını üzmemek adına çıkartmaya başladım tozlarını alarak dedim ya o kadar uzun cümlelerim var var ama kelimelerim noksan… Kelimeler olmayınca uzun cümlelerimin olmasının ne manası var diye düşündüm.

Şimdi sıklıkla yazıyorsam kendi cümlelerimin içinde boğulmaktan korktuğum içindir. Çoğu zamanda hatırlamak istemez insan canını acıtan bir çok şeyi; halbuki değil midir  bizi biz yapan en önemlisi insan yapan yaşanmışlıklardan alınan tecrübelerimiz ve hayata karşı ilerleyen yaşımızda olgunluk ve hoşgörüyle karşılamamızı sağlayan…

 Kendime olan suskunluğumu aşmaktı yazmak. Dilimin dönmediğine harf giydirmekti. ( Kahraman Tazeoğlu - Yaralı )

İşte çoğu kitabını heyecanla okuduğum dar zamanlarımda kalan cümlelerdi bunlar çoğunu kendimle özdeşleştiğim…

Şimdi uzun vakitlerim var çok şükür okudukça atladığım içime sindiremediğim cümleleri keşfediyorum yeniden…

 - Ayrılıkta vardı aşkın içinde. Her şey gibi... Çok seven de az seven de bir gün giderdi. Herkes gibi. Hayat bana bir şey daha öğretti; aşk her şeydir ama her şey Aşk degildi... ( Kahraman Tazeoğlu – Kıyısızlar )

 - Yaşananların üstünü örtecek kadar şeffaf bir kelimem yok. Sen bilirsin ürkekliğimi, tarihten çalınmış eğrelti kahramanlığımı... Çekerim kılıcımı zamana, ama kesip atamam biriktirdiklerimi. Gözlerim yağar, toprak kokar ve filizlenir kabuk bağlayan yaralarım. Dilek kipleri bağlarım. Kaçışlarım sana meylimdendir. Sessizliğine sığınışım, kabullenişimdir her şeyi. Sakın, "Neden?" diye sorma. Verdiğim her cevap, mayındır pişmanlığıma. ( Kahraman Tazeoğlu - Susacak Var )

 Yazıyorsam sanmayın hayatımda büyük pişmanlık olabildiğine bir karanlık var… Aksine ruhumun ezilen masumiyetinde çocuksu sevgim var… Hani yaşının kadını olmak derler ya; ben bunu hiç beceremedim hayatımda… Belki her şeyi kaybettim yaşamımda; ama bu kaldı miras bana… Bunda annemin çok büyük payı var… Gülen gözlerin hiç solmasın diye dua ederdi bana… Aslında gülen göz ne anlama geliyor diye düşünürdüm… Kaybettiğimde annemi çok sonra anladım gülen göz içimizdeki çocuğun yansımasıydı hayatımıza…

Şimdi benim de bir kızım var…  Hayatımda ben de her defasında aynı şeyi söylüyorum kendisine gülen gözün hiç solmasın diye… Hayat bu; ne getirip ne götüreceğini bilemeyiz. Şimdiden söylüyorum kendisine…