Kızımı Kurtarın (Gone Baby Gone)

Neden sinema kategorisinde değil de bu kategoride yazdığımı yazıyı okursanız anlayacaksınız. Bu filmi izledikten sonra bende bıraktığı etkilerden bahsedeceğim. Neden böyle filmlerin bizim Türk filmlerine çok sık konu olmamasını da anlayacaksınız. Ya da ben öyle bir kanıya vardım. Film iyi hoş. Gerçi Ben Affleck'in ilk yönetmenlik deneyimi olduğu hemen anlaşılıyor ama oynayanlar iyi. Bir de kardeşini oynatmış o da ayrı bir mevzu.

Her neyse konumuza gelecek olursak, konu film değil. Filmde bir çocuk kaçırılıyor ve ahali onu bulmaya çalışıyor falan. Araya bir de tecavüz için çocuk kaçırılma gibi bir konu sokulmuş ki, anne-baba olan da olmayan da içi kalkarak seyreder herhalde o sahneleri. Gerçi çocuğu olmayan çocuğu olan kadar kötü etkilenmeyecektir filmden. Ben filmi izledikten sonra çocuklarımı yataklarında uyurken gidip öpme ihtiyacı hissettim. Onların kaçırılma fikirleri bile yedi bitirdi beni, ki gerçekten böyle bir şey yaşasam ne olur bilemiyorum.

Ben on apartmandan oluşan bir sitede büyüdüm. Sokağa çıktığımızda babam hep bizim apartmanın önünde oynamamızı isterdi. Sitedeki tüm çocukları bizim oraya toplardık. Halbuki herkesin evinin önü ayrı. Ama babamın istediği olurdu. Diğer çocuklar da uyardı buna. O zamanlar kızardım babama. Tatillerde de yanından ayırmazdı. İlla bir yere gideceksek ağbi-kardeş birlikte yollardı bizi. Eminim o yine de uzaktan izlerdi bizi. Büyüdük falan ama hala uzaktan da olsa takip ettiğini hissederim hep. Zaman geçtikçe, turistler daha birçok geldikçe, onlarla daha bir sıkı fıkı olmaya başladıkça bir söylem çıkmaya başladı ortaya. Yok efendim ne kadar serbestlermiş. Biz onlar gibi olamıyormuşuz. Bak onlar beş çocukla gelmiş, beşi de oturmuş kendi kendine yemek yiyormuş. Aaa bak iki yaşındaki bebek kendi kendine havuzda yüzüyormuş anne baba oralı bile değilmiş. Orada çocuklar 16 yaşında evi terk ediyormuş. vs.

Ne münasebet efendim. Özenilen şeylere bakın lütfen. Bu özgürlük safsatalarına özenenler çocuklarını kaçırılmasına da özensinler o vakit. Filmdeki çocuğun kaçırılma anı annenin çocuk uyuyor diye yan komşuya gitme anına denk geliyor. Pes yani. Evde çocuğu uyutup komşuya gidiliyor. Buna mı özeneceğiz? Ya da iki yaşındaki oğlumu havuza atacağım. Ben de gözlerimi kapatıp kendimi güneşin o sıcak kollarına teslim edeceğim. Yok yaaa. Gözümü bir dakika bile ayırmayacağım gibi, havuzun içinde de yanında olurum. Ha ne olur yüzmeyi biraz daha geç öğrenir bu mudur? Ya da oğullarım kendi başlarına yemek yemiyor diye tükaka çocuklar mı olacak? Varsın olsun. Bugün yemez ama yarın elbette yiyecek. Ben mi rahat edemem gittiğim yerde? Olsun özgür olacağım, rahat çocuk yetiştireceğim diye çocuğumu her ne sebeple olursa olsun kaçırılma, kaybolma, ortadan yok olma ihtimali, riski altına sokamam. Bizim memlekette öyle aman aman çocuk kaçırma olayı yok. Daha ziyade para için kaçırılanların hikayelerini duyuyoruz. Elbette başı boş gezen çocuklar suistimale uğruyor, ama ya bizim gibi çocuklarını dizlerinin dibinden ayırmayan, gözlerinin önünden kaybolmasını istemeyenlerin çocukları? Sizce diğerlerine göre şanslı değiller mi? Bizimkiler de 16 değil de 20 yaşında gitsin evden ne olacak? Başımın üstünde yerleri var. Yabancılar gibi gitsinler diye gözlerinin içine bakmayız ki biz evlatlarımızın.

Yani diyeceğim o ki, babam haklıymış. Çocuk dediğin gözünün önünden ayrılmayacak. İti var uğursuzu var, var da var. Hele şimdi eskiye oranla daha çok şeyler var. Aman diyeyim siz siz olun şu yabancıların çocuk yetiştirmelerine özenmeyin. Filmlerine bile konu ediyorlar kendi ayıplarını. Yaşam orada öyleymiş. Banane. Ben diyelim ki Amerika'ya yerleştim. Yine çocuklarımı gözümün önünden ayırmam.

Filmi izleyince bu konuda daha bir fanatik oldum. Biz Türk insanı en doğrusunu yapıyoruz. Bakın görün ilerleyen zamanlarda onlar bize özenecek. Benden söylemesi. Hadi şimdi gidip öpün çocuklarınızın yanaklarını.