Kızlarıma Yansımalar 1.Bölüm

Bu dünyada yaklaşık 45 yılımı dolduruyorum. Mutlu sayılabilecek bir hayat geçirdim. Annem ve babamla beraber, zorlu geçse de iyi bir tahsil, şanslı denebilecek bir askerlik, huzurlu iş hayatı ve iyi bir evlilik. Ve kızlarım.

Emre Kongar’ın “Kızlarıma Mektuplar” kitabını okuyunca, her babanın çocuklarına bırakacağı bir şeyler olmalı diye düşündüm. Bir kitap, bir tablo, bir şiir vb. Kolay gibi görünen, ama işe girişildiğinde zor olan bu teşebbüsü denemek istedim. Evet sevgili kızlarım, umarım sonunu getirebilirim. Bu tür yazıları ve aktarımları ilerleyen yaşlarınızda daha iyi anlayacaksınız. O günleri beklemenin anlamı yok, geç kalabiliriz.

Baba ile anne, çocuklarının en iyi şekilde yetişmesini ister. İster ama, bunu başarmak için izleyeceği yol genelde dolambaçlı olduğundan başarı genelde değişkendir. İstemek elbette önemlidir, ama sabır ve fedakârlık olmazsa olmazdır.

Büyük kızım İlayda 11 yaşında ve 5.sınıfı bitirdi. Kendisiyle ciddi ve eğitici konuşmaları yapmanın zamanı (geç kaldığımı düşünmüyorum). Bugüne kadar derslerinde hep başarılı oldu, umarım sonuna kadar devamını getirir. Kendisine şu klasik soruyu sordum: Büyüyünce ne olmak istiyorsun? Belki bütün çocuklara sorulan bu sorunun altında ne var? Cevap, geleceğe yönelik bir planın, bir hedefin var mı? olsa gerek. Bende kızıma malum soruyu sordum. Bana "iç mimar olacağım” dedi. Alternatif bir hedefin var mı diye sordum “İç mimar olamazsan ne olmak istersin?”. “Öğretmen” dedi. Cevaplar yaşına uygun türdendi. Bu soruyu niçin sorduğumu vurgularcasına “Bir hedefin olması güzel, peki bu hedefe ulaşmak için ne yapman lazım” dedim. O da gülümseyerek “Çok çalışmak” dedi.

Sevgili kızlarım, her baba gibi ben de sizleri çok seviyorum. Sizin üzülmenizi, sizin sıkıntı çekmenizi istemiyorum. Ama ne yazık ki ülkemizde yıllardan beri, 10 ile 22 yaş arasında bütün çocuklar çok çalışmak zorunda. Size bir tesellide bulunmak istiyorum, insan ömrünü düşünürseniz ( ortalama 70 yaşı kabul edersek ) 12 senelik bir çalışma hayatı pek uzun sayılmaz değil mi?

Öğrenim hayatında bazı çocuklar dersi okulda anlar ve evde kısa bir çalışma onlara yetebilir. Bazı çocuklar ise okulda öğrendiğini evde çalışarak pekiştirir, dolayısıyla evde daha çok çalışmak zorunda kalabilir. Ders çalışmada kesin olan bir şey varsa planlı çalışmadır. Ne zaman çalışıp, ne zaman oynayacağınız, ne zaman TV izleyeceğinizi planlamanız gerekiyor. Planlı yaşama alışkanlığı ne yazık ki, hayatınızın bütün bölümünde yer almalıdır. Toplum olarak genelde plansız yaşarız. Kendimize birçok hedefler koymamıza rağmen iş planlamaya gelince hep başarısız oluruz. Yaşantımız boyunca alacağımız eğitimin başında planlama teknikleri ve hedefe ulaşmak için yapılması gerekenleri yapabilme gelir.

Benim, öğrenim hayatında ve sonrasında en çok zorlandığım noktalardan biri de bu planlama ve gerçekleştirme faaliyeti olmuştur. Az veya çok gayret etmek, belli başarılara ulaşmamda önemli rol oynadığını şimdi görebiliyorum. Biliyorsunuz zaman en önemli kaynak, onu en verimli biçimde kullanmak gerekiyor.