Koca çınar

Koca bir çınarı vardı küçük yeşil fidanın... Kökleri alabildiğine kuvvetli. Toprağa öylesine bağlanmıştı ki geçirdiği hiç bir mevsim yada doğaüstü olay devirememişti onu. Kim bilir, hayat, hangi savaşları tanıt etmişti onu? Kaç aşık gölgesinde dinlenmişti? Kaç ayrılığa, kaç kavuşmaya tanık olmuştu? Sesini çıkarmak istemiş miydi acaba? Kim bilir belki... Ama susmuştu ki küçük yeşil fidanın koca çınarı... Koruyamamıştı küçük yeşil fidanı... Meğer, gölgesine sığındığı, güvendiği o koca çınar, içten içe çürümeye başlamıştı. Bir şeyler vardı onu içten içe kemiren. O, içini kemiren solucanlarla mücadele ede dursun, küçük fidanı yapayalnız olduğunu artık biliyordu. Alabildiğine üzgündü. Kışın yağan karda kimse sığınacaktı? Peki ya fırtına yağmurda? Köklerini güçlü kılabilecek miydi daha yolun başındayken? Yoksa kuruyup gidecek miydi? Artık emin değildi. Hiç bir şeyden emin değildi. Yalnızdı, üzgündü ve kırgındı. Gelecek, ne gösterecekti kim bilir...