Koca Kız

Bir kız varmış

Mutluyken mutsuz,

Güçlüyken güçsüz.

Nedenini sormuş kendine,

Aynı cevabı vermiş yine.

Aşktanmış bu durgunluğu.

Hiç böyle tahmin etmemişti küçük kız.

Aşkın bu denli acıttığını.

Anlatılanları dinlemiş öyle sanmıştı

Nerden bilecekti bu yüzünü?

Ona hep güzel denilmişti.

Çekildi köşesine küçük kız,

Aldı kalemini eline

Yazdı yine duygularını, anlatamadığı

Ona inandıramadığı aşkını...

Çok uğraşmıştı başından beri

Kendini ona sevdirebilmeyi,

SEVİLdiğini hissetmeyi.

Bir kapı gördü uzaklarda küçük kız.

Aralıktı...

Girmek istedi ama korktu ilk önce

Sonra onun adını gördü kapıda

Hiç düşünmeden , sonunu bilmeden

Girdi içeriye her şeyi uğruna,

Ne olacaksa olsundu artık.

Çıkacaksa eğer  O, buradaydı, bekliyordu.

Bilyordu o kapının kolay kolay açılmadığını,

Olur olmaz bir umuda kapılmıştı bile

İlk kez aralıktı kapı ve içeri girmişti.

Çıkmaz istemezcesine...

Gün geçti, ay geçti,

Mevsimler değişti.

Hala bekliyordu koca kız,

Kocamıştı artık, solmuştu yüzü,

Değişmeyen tek şeyi  kalbiydi,

Değişmeyen umutlarıydı.

Elindeki fotoğrafı oracıkta bıraktı.

Aralık kapıyı zincirledi,

İçeride sadece kendisi vardı şimdi.

Bulduğu hançeri sapladı göğsüne,

Hiç korkmadan.

Bitsindi artık onu mahveden umutları,

Ölecekse eğer onun kalbinde ölmeliydi.

Gözleri sonsuzluğa kapanacakken,

Bir ses duydu derinden,

Hızla çarpan bir şeyler...

Gitme diyordu koca kıza,

Gitme, ölme yarim ölme

Koca kız zorlukla işitiyordu bunları,

Gözünden akan son damlayla

Gitti koca kız,

Bitti koca kız.

Yoktu artık,

Ne koca kız, ne de küçük kız.

SEVİL KARAPAÇA